Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Εις την Κυριακή της Ορθοδοξίας - Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς



Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Σήμερα, αδελφοί και αδελφές, είναι η αγία Κυριακή της Ορθοδοξίας, μία από τις πενήντα δύο Κυριακές του έτους που ονομάζεται Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Μεγάλη και αγία Κυριακή. Κυριακή, κατά την οποία εορτάζεται η νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον κάθε ψεύδους, εναντίον κάθε αναλήθειας, εναντίον κάθε αιρέσεως, εναντίον κάθε ψευδοθεού· νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον κάθε ψευδούς διδασκαλίας, εναντίον κάθε ψευδούς φιλοσοφίας, επιστήμης, πολιτισμού, εικόνος. Αγία νίκη της Ορθοδοξίας. Και αυτό σημαίνει αγία νίκη της Παναληθείας.

Ποιός όμως είναι η Παναλήθεια σε αυτόν τον κόσμο; Ποιός είναι η Αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο; Αυτός που είπε για τον εαυτό Του: Εγώ ειμί η αλήθεια! Ο Ιησούς Χριστός.

Ο Θεός εν σαρκί. Να, αυτή είναι η Αλήθεια στον γήινο κόσμο μας, αυτή είναι η αλήθεια για τον άνθρωπο. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλαβε σώμα, ώστε με το σώμα μας να ειπή σε εμάς τους ανθρώπους τι είναι αλήθεια, πως ζη κανείς εν αληθεία, πως πεθαίνει γι’ αυτήν, και πως δι’ αυτής ζη αιωνίως. Ο Χριστός συνεκέντρωσε όλες τις αλήθειες και μας έδωσε την Παναλήθεια της Ορθοδοξίας. Όταν ο Θεός κατέβηκε σε αυτόν τον κόσμο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, Αυτός έγινε ορατός για μας τους ανθρώπους. Ο Θεός έγινε ορατός. Και εμείς βλέποντάς Τον, στην πραγματικότητα βλέπουμε τον Ζώντα Θεό. Αυτός είναι η ζώσα Εικών του Θεού στον κόσμο.

Διαφυλάσσοντας την ζώσα Εικόνα του Θεού σε αυτόν τον κόσμο, η Ορθόδοξος Εκκλησία διεφύλαξε τον άνθρωπο, διεφύλαξε τον Χριστό ως άνθρωπο. Ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να βρη σ’ εμάς τους ανθρώπους την θεία Εικόνα, την ζώσα θεία Εικόνα, την οποία εμείς αμαυρώσαμε με τις αμαρτίες και τα πάθη, την παραμορφώσαμε, την καταξέσαμε όλη με την αμαρτωλή ζωή μας.

Όπως λέγεται στους θαυμάσιους εκκλησιαστικούς ύμνους, ο Κύριος κατέβηκε σε αυτόν τον κόσμο, έγινε άνθρωπος, «ίνα την εαυτού αναπλάση Εικόνα», να ανακαινίση την Ιδική Του Εικόνα στον άνθρωπο· «φθαρείσαν τοις πάθεσι», που εφθάρη δηλαδή με τα ελαττώματά μας και με τις αμαρτίες μας, και ο άνθρωπος έγινε μία παραμορφωμένη, μία δύσμορφη, εικόνα του Θεού. Και ο Θεός, κατεβαίνοντας σε αυτόν τον κόσμο σαν καθαρή, ολοκάθαρη Εικόνα του Θεού, ως Θεός, έδειξε τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο τέλειος άνθρωπος, πως πρέπει να είναι ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο.

Πως πρέπει να είναι ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο;
Εμείς σε αυτόν τον κόσμο πραγματικά πολεμάμε, συνέχεια πολεμάμε γι’ αυτήν την θεία Εικόνα που είναι μέσα στην ψυχή μας. Ποιός μας την κλέβει; Όλοι οι εικονομάχοι.

Πρώτος εικονομάχος είναι η αμαρτία. Η αμαρτία δεν θέλει τον Θεό. Δεν θέλει τον Θεό ούτε μέσα στον άνθρωπο, ούτε μέσα στον κόσμο γύρω από τον άνθρωπο. Και δια της αμαρτίας κατεξοχήν εικονομάχος είναι ο Σατανάς και οι άγγελοί του, οι απαίσιοι δαίμονες. Εκείνοι είναι που κλέβουν την ψυχή μας, που σωρεύουν αμαρτίες στην ψυχή μας και κατακαλύπτουν την θεία Εικόνα που είναι μέσα μας. Με το μαύρο κατράμι της αμαρτίας αλοίφουν την θεία Εικόνα που είναι μέσα στην ψυχή μας. Και ο άνθρωπος, όταν ζη αμετανόητος μέσα στην αμαρτία, όταν δεν πολεμά κατά των αμαρτιών του, όταν μένει σε αυτές, όταν δεν τις εξομολογήται, τι απομένει από την ψυχή του; Απομένει η θεία Εικόνα πασαλειμένη με το μαύρο πύον της αμαρτίας, των παθών, του θανάτου. Φρικτό θέαμα, φοβερή ντροπή!

Τι σημαίνει λοιπόν να είσαι Εικόνα του Θεού;
Σημαίνει, αδελφοί, το εξής:
Εμείς έχουμε νου, αλλά ο νους μας είναι εικόνα του νου του Θεού μέσα μας.
Εμείς έχουμε θέλησι, αλλά η θέλησις είναι εικόνα της θελήσεως του Θεού μέσα μας.
Εμείς έχουμε αίσθησι, έχουμε καρδιά, αλλά αυτά είναι εικόνα θείων αισθήσεων μέσα μας.
Εμείς ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, αλλά αυτό είναι εικόνα της ζωής του Θεού.
Εμείς είμαστε ωσάν εικόνες του Θεού αθάνατες, αλλά αυτό είναι εικόνα της αθανασίας του Θεού.
Ο Θεός μας έπλασε θεοειδείς, για να ζούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο δι’ Αυτού, για να σκέπτεται πάντοτε ο νους μας: πρόσεχε από Ποιόν είσαι, είσαι από τον Θεό, να κάνης καθαρές σκέψεις, σκέψεις θεϊκές.
Τότε το θέλημά μας είναι τέλειο και υγιές, όταν ευθυγραμμίζεται προς το θέλημα του Θεού, προς το πρωτότυπό του. Η αίσθησίς μας τότε είναι καθαρή, υγιής, θεϊκή, όταν ευθυγραμμίζεται προς την αίσθησι του Θεού.

Ας μας καθαρίση Αυτός από κάθε αμαρτία, από κάθε πάθος, από κάθε θάνατο. Ας μας ελευθερώση από κάθε διάβολο, για να μπορούμε να είμαστε πραγματικά ζώσες εικόνες του Θεού, για να μπορή ο άνθρωπος να είναι επί της γης ένα θείο μεγαλείο.
Άνθρωπε! Αδελφέ! Ποτέ μην ξεχνάς ότι είσαι μικρός Θεός μέσα στην λάσπη! Μέσα στην λάσπη του σώματός σου εσύ έχεις την ζώσα Εικόνα του Θεού. Πρόσεχε πως ζης.
Πρόσεχε τι κάνεις με την Εικόνα του Θεού που είναι μέσα σου. Πρόσεχε, –άνθρωπε! άνθρωπε! άνθρωπε! Διότι η ζωή μας ξεκινά από την γη και καταλήγει στο πάμφωτο πρόσωπο του Θεού, για να δώσουμε εκεί απολογία τι κάναμε με την Εικόνα του Θεού όσο ήμασταν σε αυτόν τον κόσμο.

Εύχομαι ο Αγαθός Κύριος να χαρίση στην καρδιά του καθενός μας όλα τα ουράνια δώρα, όλες τις ευαγγελικές αρετές: την πίστι και την αγάπη και την ελπίδα και την προσευχή και την νηστεία και την υπομονή και την πραότητα και την ταπείνωσι, ώστε να μπορέσουμε να αντέξουμε όλο αυτόν το φοβερό επίγειο αγώνα, να διαφυλάξουμε στην ψυχή μας την θεία μορφή και να μετατεθούμε από τον κόσμο αυτό προς τον Αναστάντα Κύριο σε εκείνο τον κόσμο.

Αλλά μέχρι τότε η αγία νηστεία ας μας οδηγή προς το Άγιον Πάσχα, την Αγία Ανάστασι του Χριστού, για να προσκυνήσουμε, όσο είμαστε ακόμη με το σώμα μας, Αυτόν, τον Αναστάντα Κύριο, τον Νικητή της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, Αυτόν που εξασφάλισε την Αιώνιο Ζωή για το σώμα μας και για την ψυχή μας.

Σε Αυτόν, μόνο σε Αυτόν, αποκλειστικά σε Αυτόν, ανήκει αιώνιος δόξα και τιμή, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Πηγή: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=50104474562050310114

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΥΨΕΝΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ


 (Ο βίος του Οσίου μέσα από τις παραστάσεις της εικόνος Του εδώ)

Μ πνευματικ χαρά, κατάνυξη κα σεμνότητα ορτάσθηκε κα φέτος τ 2018 μνήμη το σίου πατρος μν Μελετίου το ν ψεν τς Ρόδου, καθς πλθος προσκυνητν προσλθε π διάφορες περιοχς τς Ρόδου, λλ κα τς πόλοιπης λλάδος γι ν τιμήσουν τν γιο.

Τν Κυριακ 11 Φεβρουαρίου στς 5.00 τ πόγευμα τελέσθηκε πανηγυρικς σπερινς χοροστατοντος το Θεοφιλεστάτου πισκόπου λύμπου κ.Κυρίλλου, ν νήμερα στς 12 Φεβρουαρίου στς 6.30 τ πρω ξεκίνησε κολουθία το ρθου κα τελέσθηκε Θεία Λειτουργία. To ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας ἐψάλη ὁ Μεθέορτος Ἑσπερινὸς καὶ ὁ Παρακλητικὸς Κανὼν πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου.

Ο πιστο εχαν τν ελογία ν προσκυνήσουν τν Τιμία κα χαριτόβρυτο Κάρα το σίου Μελετίου, τν ποία κατέχει ερ Μον ς νεκτίμητο πνευματικ θησαυρό, ατούμενοι τν μετ παρρησίας πρεσβεία Του πρς τν Πανοικτίρμονα Θεόν.

Στ τέλος τς Θείας Λειτουργίας ελογήθηκαν κα κόλλυβα στ μνήμη το σίου Μελετίου, ν μετ τ πέρας τν κολουθιν, τελέστηκε κα μικρ λιτανεία γύρω π τ Καθολικό της Μονς κα τν αλόγυρο, μ τν εκόνα κα τν Τιμία Κάρα το σίου Μελετίου.












( το κόλλυβο του Οσίου Μελετίου )
























πολυτκιον
χος α΄. Τς ρήμου πολίτης.
Τν φωστρα τς Λάρδου, οδονήσου τ καύχημα, κα τς ψενς το σεμνείου, θεοφόρον δομήτορα, Μελέτιον τιμήσωμεν πιστοί, ς σκεος ορανίων ρετν· πρυτανεύει γρ θαυμάτων τς δωρεάς, τος πόθ ναβοσι· Δόξα τ σέ δοξάσαντι Χριστ, δόξα τ σ θαυμαστώσαντι, δόξα τ νεργοντι δι σο, πσιν άματα.



Ο ΥΠΟ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

( για να συμβάλλεται και εσείς στην αποπεράτωση του Ιερού Ναού εδώ)







Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Βασιλείου, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων


εαγγελικ παραβολ

 εαγγελικ παραβολ πο διαβζεται σμερα εναι γνωστ σ λους μας ς παραβολ το στου.

νας νθρωπος χει δο γιος. νετερος γις ζητει χωρς περιστροφς π τν πατρα του τ μερδι του π τν κληρονομι.

λλ τ κομμτι ατ ποκομμνο π τ σνολο τς λθειας τς ζως το πατρα δν μπορε ν ζσει, δν μπορε ν καρποφορσει. Τ κομμτι ατ, ταν τ παρνουμε δυναστικ, ντρτικα, πως κα ταν θλουμε, δν μς δηγε στ ζω, λλ στν πγνωση κα τν καταστροφ.

μαρτα, δυναμα, ν θλετε, το νετερου γιο, εναι τι ντας νριμος δν χει φθσει στ ν ξρει, τι οσα το πατρα εναι δια μ τν οσα το υο.

Κα πατρας το δνει τ κομμτι, τ πιβλλον μρος τς περιουσας, πο ζητει. Εναι ρχοντας γπης. Δν νδιαφρεται γι τν αυτ του. νδιαφρεται ν σση τ παιδ του. Ατ βρσκεται στ σκοπ τς ζως του, εναι καταξωση το εναι του. Δν τν νδιαφρει τ θ π κσμος, πως νδιαφρει τσο πολ μς γι τ πς θ χαρακτηρσουν τ παιδ μας γι τς στοχες του, δν τν νδιαφρει ν θ χση τ κρος του, ν παρουσιαστε ς πατρας ποτυχημνος, μ παιδ πο φνει τ σπτι κα φεγει μακρυ. γπη το πατρα πει πι μακρι π' ,τι μπορε ν πει κρση το κσμου νταρσα το γιο του.

Γι τν λγο ατ δν το κνει διδασκαλα μ λγια. Τρα πρπει ν τν φσει ν περιπλανηθε, ν πθει, ν μθει, ν δε προσωπικ τ ψεδος κα τς νυπστατες πτες.

Ατ ξρει πατρας, τι εναι κτι θανσιμα πικνδυνο, λλ δν βλπει λλη λση. Τ μνο πο μπορε ν κνει εναι ν τν συντροφεει πντοτε μ τν γπη του, πο πρχει στ σπτι, λλ πλνεται παντο. Δνει γωγ στ παιδ του ποφροντας μυστικ λκληρος, βγανοντας στ σταυρ τς ναμονς.

Τ θμα δν εναι πατρας ν κρατσει δι τς βας τν γι κοντ του, λλ ν το δση τ δυναττητα, ν δημιουργση τς προϋποθσεις, στε διος μνος του ν λθει πρς ατν. Ατ κνηση πρς τν πατρα ρζει τν υἱό.

Κα σωτος φεγει. Πηγανει γι ν ζσει σ μι χρα ξνη, που τ πντα ξοδεονται χωρς ν νανενονται. λλ μετ π λγο μνει μνος. Ο φλοι του μειναν κοντ του σο κρτησαν τ πλοτη του. ρχζει ν ζε τν κπτωση κα τν ξαθλωση. Κα ταν πηγανει ν ζητσει βοθεια τν σπρχνουν πι χαμηλ. Τν στλνουν ν βσκει χορους, ν ποιμνει τ πθη. Τν κνουν χοιροβοσκ. Το ρνονται τ φση του, τν νθρωπι του, τν ξιοπρπει του, τν εγνει του. Τν θεωρον ζο. 


πιστροφ κα μετνοια

μως, δοκιμασα το νετερου γιο στ μακριν χρα φανρωσε κα τ τ κρυβε μσα του, τ ντοχ εχε, τ μεινε νπαφο, σ ποιν ν καταφγει, πο πρχει τροφ, ζω κα νσταση γι λους.

Κα ρχζει ν μονολογε: "Μπορε ν τ χασα λα! Μπορε ν χθηκα κι γ. Κυριολεκτικ ν πθανα. λλ πρχει κτι πο δν χνεται, δν πεθανει. Εναι πατρας μου κα γπη του. Δν σκφτομαι τ παιδι του - εμαι νξιος γι κτι ττοιο - σκφτομαι τος πηρτες του, πς τος φρεται, πς τος χορτανει. Θ σηκωθ κα θ γυρσω πσω κα θ π στν πατρα μου: μρτησα στν οραν κα νπιν σου. Σ σνα πο χεις ττοια γπη πο γεμζει οραν κα γ. Σ σνα πο κμη δ, στ μακριν χρα τς στρησης κα τς κλασης, μ συνοδεεις. Δν εμαι ξιος ν λγωμαι γις σου. Ξπεσα, χασα τν υοθεσα. Ατ εναι μαρτα μου. Δν εναι περιουσα σου πο σπατλησα. Καθβρισα τ μι σχση το παιδιο πρς τν πατρα. Πτερ μαρτον".

Ξρετε, εναι σχετικ εκολο ν παραδεχθ τ λθη κα τ λαττματ μου, λλ εναι πολ δσκολο ν ναγνωρσω ξαφνικ πς χω προδσει, πς χω χσει τν πνευματικ μου, τν ληθιν μου μορφι, πς βρσκομαι τσο μακρι π τ ληθιν μου σπτι.

Κα σωτος παρνει τ δρμο τς πιστροφς. Πρν κμη φθσει στ σπτι, πατρας τν βλπει π μακρυ κα τρχει. Χωρς ν το πε τποτα, πφτει λκληρος στν γκαλι του κα τν καταφιλε. δη γις κατλαβε, πρε τν πντηση. πατρας κουσε τν ξομολγηση. Γιατ πντοτε ταν μαζ μ τ παιδ του. Ατ τ ποο παρακαλ ν προσξουμε εναι τι πρτη λξη τς μολογας του δν εναι "συγχρα με", λλ "πατρα". Εναι τ νομα το πατρα πο νεβανει π τ βθη το εναι του κα το δνει τ θρρος ν λπζει.


πατρικ γπη

κενη τ στιγμ σωτος μολογε τ λθος του κα σιωπ. Δν μπορε ν συνεχσει. Τ χνει μ τν χεμαρρο τς γπης το πατρα πο τν διαλει. Κα τ λγο παρνει πατρας πο μιλ ξεκθαρα ν σιωπ. Δν λει στ παιδ του γι τν αυτ του. Οτε ν πνεσε, οτε πσο πνεσε ταν φυγε. Οτε πσο χαρεται τρα πο γρισε. Οτε τν μαλνει γι ν δικαισει τν αυτ του. Ατ δ λγονται. Διτι μυσταγωγα τς σχσης τους ερουργεται σ χρο βαθεις σιωπς. Πυρκτωμα γπης πο παραλει τ γλσσα.

τσι νκησε πατρικ γπη τ θνατο. Κα ναψε τοτη χαρ, τ πανηγρι, πο νδεται κα πλι γις τν στολ τν πρτη, κα φορ τ δακτυλδι τς υοθεσας, κα θεται μσχος σιτευτς. 


Ο δικς μας πιστροφς

Ατ πιστροφ δν μοιζει μ τς δικς μας πιστροφς τουλχιστον ατς πο χουμε στ μυαλ μας. Ο δικς μας εναι τοποθετημνες λγο-πολ σ μι νομικστικη σχση, σ μι ντληψη πο καλλιεργε μλλον τς συμφωνες μεταξ κυρων πο δν θετον τ λγος τους, κατ τν κλουθο τρπο: Λοιπν, πατρα, ν τ συζητσουμε, ν δομε τ πργματα ψχραιμα. Ν δομε σ τς φτας κα σ τ φταω. Ν βρομε να τρπο συμβωσης. χι τι δν μπορ ν ζσω μακρυ π σνα. Μπορ, λλ μι κα εσαι πατρας μου επα ν γυρσω. Τρα μως πρπει ν μν παναληφθον τ δια.

Ατ πιστροφ εναι κλαση τς λογικς κα τς δικαιοσνης. Βλπετε πρχει παραμον στ σπτι πο εναι περιπλνηση σ χρα μακριν. πρχει πιστροφ πο εναι μεγαλτερη πομκρυνση π τ σπτι.


Δν γνωρζω πση σχση χει καθνας μας μ τν πατρα κα τ νετερο γι. Ατ μως πο γνωρζουμε λοι εναι, τι μπορομε ν γυρσουμε στν Πατρα μας, γιατ κενος εναι ζω, πικρωση τς ξιοπρπεις μας, πανερεση τς νθρωπις μας. Γι' ατ, σμφωνα μ τ λγο το κκλησιαστ, μς λγει:

 "Υἱέ μου δς μου τν καρδι σου. 
λα τ λλα θ στ δσω γ".

Αναζήτηση