Κάθε ἄνθρωπος ἔχει συνείδηση, ἀλλά ἔχει καί τό βιβλίο τῆς ζωῆς του. Τό βιβλίο εἶναι γεμάτο φύλλα καί σελίδες. Στή μία σελίδα γράφονται τά ἁμαρτήματα καί στήν ἄλλη οἱ καλές πράξεις τοῦ ἀνθρώπου. Γράφονται τά διανοητικά φανταστικά ἁμαρτήματα, δηλαδή ὅσα λαμβάνουν χώρα μέσα στή φαντασία τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στόν νοῦ καί τή καρδία του, ἀλλά καί ὅσα γίνονται μέ σωματικές πράξεις. Ὅλα αὐτά γράφονται στή μία σελίδα, στή μία ὄψη τοῦ πράγματος, ἐνῶ στήν ἄλλη γράφονται ἐπίσης ὅσες καλές πράξεις γίνονται ψυχικά καί σωματικά. Εἰς τόν Θεόν δέν ὑπάρχει κτίσις ἀφανής, διότι τά πάντα διά τόν θεόν εἶναι φανερά. Καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα, κανένας λόγος δέν τοῦ διαφεύγει, ἀλλά ὅλα γράφονται σέ αὐτό τό βιβλίο τῆς ζωῆς. Εἶναι παρά πολύ σοβαρό τό ὅτι δέν χάνεται τίποτα καί ὅτι τά πάντα θά περάσουν ἀπό τή κρίση τοῦ Θεοῦ. Οὐσιαστικά, δέν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τί ἀκριβῶς θά μᾶς συμβεῖ ὅταν γίνει ἡ ἔξοδος τῆς ψυχῆς μας πρός τό Θεό. Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου πολλές φορές τελειώνει μέσα σέ στιγμές χρόνου καί μέσα σέ αὐτές τίς στιγμές εἶναι πολύ φανερό ὅτι θά ἀνοιχθεῖ αὐτό τό βιβλίο τῆς ζωῆς καί τῆς συνειδήσεως μπροστά στά ματιά τοῦ θεοῦ καί ὁ ἄνθρωπος θά βρεθεῖ στή παρά πολύ δύσκολη θέση νά ἀπολογηθεῖ-ἄν θά εἶναι δυνατόν νά ἀπολογηθεῖ-γιά τίς πράξεις του στό Θεό πού τά γνωρίζει ὅλα. Δέν τοῦ λανθάνει τίποτα καί δέν θά χωρει καμία δικαιολογία. Ἡ συνείδησις θά γίνει ὁ κατήγορος τῆς ψυχῆς, διότι δέν μπορεῖ νά παραποιήσει τή πραγματικότητα καί τήν ἀλήθεια τῶν πεπραγμένων τοῦ ἀνθρώπου. Στό κόσμο αὐτό διορθώνονται ὅλα τά πράγματα. Δέν μποροῦμε νά κάνουμε τοῦτο, κάνουμε τό ἄλλο, τελειώνουμε. Ὅταν, ὅμως, προκεῖται νά κάνουμε αὐτό τό ἀνεπιστρεπτο ταξίδι πρός τόν οὐρανό, εἶναι τό πιό σοβαρό θέμα γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό καί πρέπει ὅσο μπορεῖ μέ ὅλη του τή δύναμη νά κάνει τή προετοιμασία, διότι μετά θάνατον «οὐκ ἐστι μετάνοιαν». Τό ὅτι δέν ἔχουμε καταλάβει τή σοβαρότητα τοῦ θέματος, φαίνεται ἀπό τή ζωή πού κάνουμε. Ἄς πάρουμε γιά παράδειγμα ὅτι εἴχαμε κάνει κάποια πράξη κακή καί ἐπρόκειτο νά περάσουμε ἀπό κακουργοδικιο, πού ὕπηρχε περίπτωσις νά μᾶς ὁδηγήσει στό θάνατο, σέ κάτι πολύ σκληρό. Τότε, μέχρις ὠτου ἔρθει ἡ ἥμερά της δίκης, ἀπό μέρους μας θά γινόταν πολύ μεγάλη προσπάθεια μέ δικηγόρους καί μέ διαφορά μέσα μέ στενοχώριες προσωπικές μέ ἀγωνία, μέ ἀϋπνίες, μέ τό ἕνα, μέ τό ἄλλο, γιά τό τί θά γίνει. Καί τί θά συνέβαινε? Τό πολύ πολύ ἕνας σωματικός θάνατος, τίποτε περισσότερο ἀπό μία σωματική περίπτωση. Κι ὅμως, τί ἀγωνία θά ὕπηρχε προηγουμένως. Αὐτό ὅμως δέν συμβαίνει γιά τό μεγάλο θέμα τῆς ψυχῆς, πού δέν θά εἶναι ἕνας σωματικός θάνατος, πού δέν δεσμεύει τήν ἐλευθερία τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά εἶναι θέμα ψυχῆς. Ἐδῶ, πού ἐάν ἀποτύχει τό θέμα πάει στήν αἰωνιότητα. Δέν ξέρουμε, δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε τή λέξη αἰωνιοτις. Ἡ ἑρμηνεία τῆς λέξεως αὐτῆς εἶναι ἡ ἑξῆς: ζωή χωρίς τέλος, χωρίς τέρμα, ἀβασίλευτη ζωή. Ὅπως ὁ θεός δέν ἔχει τέλος στήν ὕπαρξή του, δέν θά χεῖ τέλος καί ἡ ζωή τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως, σέ περίπτωση ἀποτυχίας στό θέμα τῆς σωτηρίας θά ἔχουμε τήν αἰώνια δυστυχία. Ἁπλῶς δυστυχία μέ ἕναν πόνο μόνο? Μέ κάτι πού τελοσπαντων ξεπερνιέται ἡ ἔχει κάποια συγνώμη? Ὄχι… Δυστυχῶς, ἔχουμε νά κάνουμε μέ μία φοβερά καί τρομακτική κόλαση πού δέν θά χεῖ τέλος πότε. Γιά αὐτό τό λόγο, ὅτι δέν ἔχουμε συλλάβει τό τί θά γίνει μετά θάνατον, ἡ Ἐκκλησία μας μέ τίς διδασκαλίες, μέ τά κυρηγματα, μέ τά μυστήρια μᾶς βοῆθα παρά πολύ νά ἀνοίξει τό μυαλό μας. Τό μόνο πράγμα πού ἔχουμε ἀνάγκη εἶναι τό νά μήν κολλαστουμε. Θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε τήν κατάστασή μας γιά νά κάνουμε τή ζωή μᾶς ἀνάλογη. Χρειάζεται ἄμεσα νά τακτοποιηθοῦμε, διότι δέν ξέρουμε καί τό αὔριο τί θά φέρει. Δέν εἶναι στό χέρι μας. Οὔτε οἱ στιγμές τοῦ χρόνου εἶναι δίκες μας, διότι βγαίνοντας ἀπό ἐδῶ, ἐνδεχομένως, κάτι νά μᾶς συμβεῖ καί νά τελειώσει ἡ ζωή μας. Ἔτσι, μετά ἀπό λίγη ὥρα θά ἀνοιχθεῖ τό βιβλίο τῆς συνειδήσεως καί τῆς ζωῆς μᾶς ἐνώπιόν του Θεοῦ καί θά ἀρχίσει ἡ δίκη. Γιά αὐτό ὁ Χριστός μας, ἡ ἀγάπη μας, ὁ σωτήρας μας, ὁ θεάνθρωπος πού ἔχυσε ἀπάνω στό σταυρό τό πανάγιό του αἷμα, φωνάζει μέ τό Ἱερόν του Εὐαγγέλιο: «γρηγορειται ὅτι οὐκ εἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ἡ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι δέν ἄκουσε Τή φωνή αὐτή. Γιά αὐτό καί πάλι λέγει ὅτι «ἐκ τῶν λόγων σου κρίνων σέ πονηρέ δοῦλε». Πρέπει νά τρέξουμε νά ἀποβάλλουμε τό φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τή λεπρά της ψυχῆς μας, νά τήν πλύνουμε στό ἄμισθο λουτρό τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Βλέπουμε ὅτι ἡ ἀγαθοτις τοῦ θεοῦ θέλει νά μᾶς βοηθήσει καί μᾶς λέει «ὁσάκις πέφτεις, σηκω», διότι τό νά πέσει κανείς εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλά τό νά πέσει κανείς καί νά μή σηκωθεῖ εἶναι διαβολικό. Ἐβδομηκοντακις ἑφτά τῆς ἡμέρας ἄν πέσουμε, ἄς σηκωθοῦμε. Πολλές φορές, μᾶς φταῖνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι καί κρατοῦμε μίσος, ψυχρά, δέν συγχωροῦμε εὔκολα καί ἀγνοοῦμε τό ἐβδομηκοντακις ἑφτά τῆς ἡμέρας τοῦ θεοῦ. Σέ κάποιο σημεῖο τῆς πατερικῆς διδασκαλίας λέγει ὅτι ἕνας πατέρας εἶχε κατέβει στή πόλη καί ἄκουσε ἕνα παιδάκι πού ἔλεγε «πάτερα, ἕνας ἄνθρωπος μέ ἀγάπα καί ἔγω τόν μισῶ. Ἕνας ἄλλος μέ μίσει καί ἔγω τόν ἀγαπῶ.». Κι ὁ μοναχός σκέφτηκε ὅτι εἶναι ἀλήθεια αὐτό τό πράγμα. Τό ἔκαμε θεωρία. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει καί ἐμεῖς τόν μισοῦμε. Ὁ διάβολος μᾶς μίσει κι ἐμεῖς τόν ἀγαποῦμε διά τῶν πράξεών μας. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν ἔχουμε γνωρίσει ποιόν θεό ἔχουμε. Ἐάν τό γνωρίζαμε θά κάναμε τό πᾶν νά μήν τό χάσουμε. Ὅταν κάνουμε ἕνα βῆμα ἐμεῖς, ὁ Θεός θά μᾶς σπρώξει νά κάνουμε ἑκατό βημματα. Μόνο λίγη προαίρεση χρειάζεται καί αὐτή ἡ μικρή βία καί ὁ θεός θά μᾶς δώσει πολλά. Τί ἔκανε στήν ἔρημο; Πέντε ψωμάκια εἶχαν καί οἱ ἄνθρωποι ἦταν χιλιάδες. Μποροῦσαν χιλιάδες ἄνθρωποι μέ πέντε ψωμάκια νά χορτάσουνε; Ὄχι. Κι ὅμως εὐλόγησε τούς πέντε ἄρτους καί χιλιάδες ἄνθρωποι χόρτασαν καί περίσσεψαν τόσα καλαθιά μέ ψωμί. Ἔτσι καί σέ μᾶς τή λίγη προσπάθεια, τά λίγα πράγματα ὅταν τά εὐλογήσει, θά γίνουν πολλά. Καί ποιά θά εἶναι τά πολλά; Νά πετύχουμε τήν αἰώνια σωτηρία καί νά ἀποκλειστεῖ ἡ αἰώνια δυστυχία. Θά πρέπει ὅλοι μας νά βιαστοῦμε νά κάνουμε ὑπακοή στή συνείδησή μας καί σέ ὅτι ἀγαθό μας συμβουλεύει, ὥστε ὅταν ἀνοιχθεῖ τό βιβλίο τῆς συνειδήσεως ἐνώπιόν του Θεοῦ νά μή καταισχυνθοῦμε, νά μήν χάσουμε τή ψυχή μας, ἀλλά νά ζήσουμε αἰώνια μέ τόν Χριστό. Ἀμήν
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Τά βιβλία τῶν συνειδήσεων Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου