Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Τά βιβλία τῶν συνειδήσεων Εφραίμ Φιλοθεΐτης

«Ομοι, ταν νοιχθον τά βιβλία τν συνειδήσεων νώπιόν του Θεο»

Κάθε νθρωπος χει συνείδηση, λλά χει καί τό βιβλίο τς ζως του. Τό βιβλίο εναι γεμάτο φύλλα καί σελίδες. Στή μία σελίδα γράφονται τά μαρτήματα καί στήν λλη ο καλές πράξεις το νθρώπου. Γράφονται τά διανοητικά φανταστικά μαρτήματα, δηλαδή σα λαμβάνουν χώρα μέσα στή φαντασία το νθρώπου, μέσα στόν νο καί τή καρδία του, λλά καί σα γίνονται μέ σωματικές πράξεις. λα ατά γράφονται στή μία σελίδα, στή μία ψη το πράγματος, ν στήν λλη γράφονται πίσης σες καλές πράξεις γίνονται ψυχικά καί σωματικά. Ες τόν Θεόν δέν πάρχει κτίσις φανής, διότι τά πάντα διά τόν θεόν εναι φανερά. Καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα, κανένας λόγος δέν το διαφεύγει, λλά λα γράφονται σέ ατό τό βιβλίο τς ζως. Εναι παρά πολύ σοβαρό τό τι δέν χάνεται τίποτα καί τι τά πάντα θά περάσουν πό τή κρίση το Θεο. Οσιαστικά, δέν χουμε συνειδητοποιήσει τί κριβς θά μς συμβε ταν γίνει ξοδος τς ψυχς μας πρός τό Θεό. ζωή το νθρώπου πολλές φορές τελειώνει μέσα σέ στιγμές χρόνου καί μέσα σέ ατές τίς στιγμές εναι πολύ φανερό τι θά νοιχθε ατό τό βιβλίο τς ζως καί τς συνειδήσεως μπροστά στά ματιά το θεο καί νθρωπος θά βρεθε στή παρά πολύ δύσκολη θέση νά πολογηθε-ν θά εναι δυνατόν νά πολογηθε-γιά τίς πράξεις του στό Θεό πού τά γνωρίζει λα. Δέν το λανθάνει τίποτα καί δέν θά χωρει καμία δικαιολογία. συνείδησις θά γίνει κατήγορος τς ψυχς, διότι δέν μπορε νά παραποιήσει τή πραγματικότητα καί τήν λήθεια τν πεπραγμένων το νθρώπου. Στό κόσμο ατό διορθώνονται λα τά πράγματα. Δέν μπορομε νά κάνουμε τοτο, κάνουμε τό λλο, τελειώνουμε. ταν, μως, προκεται νά κάνουμε ατό τό νεπιστρεπτο ταξίδι πρός τόν ορανό, εναι τό πιό σοβαρό θέμα γιά τόν ρθόδοξο χριστιανό καί πρέπει σο μπορε μέ λη του τή δύναμη νά κάνει τή προετοιμασία, διότι μετά θάνατον «οκ στι μετάνοιαν». Τό τι δέν χουμε καταλάβει τή σοβαρότητα το θέματος, φαίνεται πό τή ζωή πού κάνουμε. ς πάρουμε γιά παράδειγμα τι εχαμε κάνει κάποια πράξη κακή καί πρόκειτο νά περάσουμε πό κακουργοδικιο, πού πηρχε περίπτωσις νά μς δηγήσει στό θάνατο, σέ κάτι πολύ σκληρό. Τότε, μέχρις του ρθει μερά της δίκης, πό μέρους μας θά γινόταν πολύ μεγάλη προσπάθεια μέ δικηγόρους καί μέ διαφορά μέσα μέ στενοχώριες προσωπικές μέ γωνία, μέ ϋπνίες, μέ τό να, μέ τό λλο, γιά τό τί θά γίνει. Καί τί θά συνέβαινε? Τό πολύ πολύ νας σωματικός θάνατος, τίποτε περισσότερο πό μία σωματική περίπτωση. Κι μως, τί γωνία θά πηρχε προηγουμένως. Ατό μως δέν συμβαίνει γιά τό μεγάλο θέμα τς ψυχς, πού δέν θά εναι νας σωματικός θάνατος, πού δέν δεσμεύει τήν λευθερία τς σωτηρίας τς ψυχς το νθρώπου, λλά εναι θέμα ψυχς. δ, πού άν ποτύχει τό θέμα πάει στήν αωνιότητα. Δέν ξέρουμε, δέν μπορομε νά συλλάβουμε τή λέξη αωνιοτις. ρμηνεία τς λέξεως ατς εναι ξς: ζωή χωρίς τέλος, χωρίς τέρμα, βασίλευτη ζωή. πως θεός δέν χει τέλος στήν παρξή του, δέν θά χε τέλος καί ζωή τς ψυχς το νθρώπου. πομένως, σέ περίπτωση ποτυχίας στό θέμα τς σωτηρίας θά χουμε τήν αώνια δυστυχία. πλς δυστυχία μέ ναν πόνο μόνο? Μέ κάτι πού τελοσπαντων ξεπερνιέται χει κάποια συγνώμη? χι… Δυστυχς, χουμε νά κάνουμε μέ μία φοβερά καί τρομακτική κόλαση πού δέν θά χε τέλος πότε. Γιά ατό τό λόγο, τι δέν χουμε συλλάβει τό τί θά γίνει μετά θάνατον, κκλησία μας μέ τίς διδασκαλίες, μέ τά κυρηγματα, μέ τά μυστήρια μς βοθα παρά πολύ νά νοίξει τό μυαλό μας. Τό μόνο πράγμα πού χουμε νάγκη εναι τό νά μήν κολλαστουμε. Θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε τήν κατάστασή μας γιά νά κάνουμε τή ζωή μς νάλογη. Χρειάζεται μεσα νά τακτοποιηθομε, διότι δέν ξέρουμε καί τό αριο τί θά φέρει. Δέν εναι στό χέρι μας. Οτε ο στιγμές το χρόνου εναι δίκες μας, διότι βγαίνοντας πό δ, νδεχομένως, κάτι νά μς συμβε καί νά τελειώσει ζωή μας. τσι, μετά πό λίγη ρα θά νοιχθε τό βιβλίο τς συνειδήσεως καί τς ζως μς νώπιόν του Θεο καί θά ρχίσει δίκη. Γιά ατό Χριστός μας, γάπη μας, σωτήρας μας, θεάνθρωπος πού χυσε πάνω στό σταυρό τό πανάγιό του αμα, φωνάζει μέ τό ερόν του Εαγγέλιο: «γρηγορειται τι οκ εδατε τήν μέραν οδέ τήν ραν ν υός το νθρώπου ρχεται». Κανείς δέν μπορε νά πε τι δέν κουσε Τή φωνή ατή. Γιά ατό καί πάλι λέγει τι «κ τν λόγων σου κρίνων σέ πονηρέ δολε». Πρέπει νά τρέξουμε νά ποβάλλουμε τό φορτίον τν μαρτιν μας καί τή λεπρά της ψυχς μας, νά τήν πλύνουμε στό μισθο λουτρό τς ερς ξομολογήσεως. Βλέπουμε τι γαθοτις το θεο θέλει νά μς βοηθήσει καί μς λέει «σάκις πέφτεις, σηκω», διότι τό νά πέσει κανείς εναι νθρώπινο, λλά τό νά πέσει κανείς καί νά μή σηκωθε εναι διαβολικό. βδομηκοντακις φτά τς μέρας ν πέσουμε, ς σηκωθομε. Πολλές φορές, μς φτανε ο λλοι νθρωποι καί κρατομε μίσος, ψυχρά, δέν συγχωρομε εκολα καί γνοομε τό βδομηκοντακις φτά τς μέρας το θεο. Σέ κάποιο σημεο τς πατερικς διδασκαλίας λέγει τι νας πατέρας εχε κατέβει στή πόλη καί κουσε να παιδάκι πού λεγε «πάτερα, νας νθρωπος μέ γάπα καί γω τόν μισ. νας λλος μέ μίσει καί γω τόν γαπ.». Κι μοναχός σκέφτηκε τι εναι λήθεια ατό τό πράγμα. Τό καμε θεωρία. Θεός μς γαπάει καί μες τόν μισομε. διάβολος μς μίσει κι μες τόν γαπομε διά τν πράξεών μας. Εναι λήθεια τι δέν χουμε γνωρίσει ποιόν θεό χουμε. άν τό γνωρίζαμε θά κάναμε τό πν νά μήν τό χάσουμε. ταν κάνουμε να βμα μες, Θεός θά μς σπρώξει νά κάνουμε κατό βημματα. Μόνο λίγη προαίρεση χρειάζεται καί ατή μικρή βία καί θεός θά μς δώσει πολλά. Τί κανε στήν ρημο; Πέντε ψωμάκια εχαν καί ο νθρωποι ταν χιλιάδες. Μποροσαν χιλιάδες νθρωποι μέ πέντε ψωμάκια νά χορτάσουνε; χι. Κι μως ελόγησε τούς πέντε ρτους καί χιλιάδες νθρωποι χόρτασαν καί περίσσεψαν τόσα καλαθιά μέ ψωμί. τσι καί σέ μς τή λίγη προσπάθεια, τά λίγα πράγματα ταν τά ελογήσει, θά γίνουν πολλά. Καί ποιά θά εναι τά πολλά; Νά πετύχουμε τήν αώνια σωτηρία καί νά ποκλειστε αώνια δυστυχία. Θά πρέπει λοι μας νά βιαστομε νά κάνουμε πακοή στή συνείδησή μας καί σέ τι γαθό μας συμβουλεύει, στε ταν νοιχθε τό βιβλίο τς συνειδήσεως νώπιόν του Θεο νά μή καταισχυνθομε, νά μήν χάσουμε τή ψυχή μας, λλά νά ζήσουμε αώνια μέ τόν Χριστό. μήν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναζήτηση