Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Η ευχή του Ιησού στα:

Λατινικά:

Domine Iesu Christe, Fili Dei, miserere mei, peccatoris.

Αγγλικά:

Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner.

Γερμανικά:

Herr, Jesus Christos, Sohn Gottes, Sei mir Sunder gnadig.

Ρώσικα:

Господи Иисусе Христе, Сыне Божий, помилуй мя грешнаго.

Γκόσποντη Ιησούσε Χριστέ, σίνε μπόζιη πομήλουη μιά, γκρέσναγο.

[Góspod'i Iisús'e Hrist'é, Sýn'e Bóžij, pomíluj m'a gréšnago].

Ρουμάνικα:

Doamne Iisuse Hristoase, Fiul lui Dumnezeu, miluieşte-mă pe mine păcătosul.

Σέρβικα:

Господе Исусе Христе, Сине Божји, помилуј ме грешног.

Gospode Isuse Hriste, Sine Božiji, pomiluj me grešnog.

Κροατικά:

Gospodine Isuse Kriste, Sine Božji, smiluj se meni grešnome.

Ολλανδέζικα
Heer Jesus Christus Zoon van God, ontferm U over ons

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ



Αρχιμ. Ζαχαρίου,
Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

«Η ευχή του Ιησού είναι η κατ΄ εξοχήν άσκηση του νου και της καρδιάς, το μέσο αγιασμού όλων των πιστών. Περιέχει ομολογία πίστεως στον Θεό και εξομολόγηση της πτώσεως του ανθρώπου, γι΄ αυτό και έχει πληρότητα.

Το όνομα Ιησούς δόθηκε με αποκάλυψη άνωθεν, είναι αναπόσπαστο από το πρόσωπο του Χριστού και η Θεοπρεπής επίκλησή του ζωοποιεί τη χαρισματική παρουσία του. Τοποθετεί τον άνθρωπο στην οδό του Κυρίου και τον απεργάζεται αχειροποίητο ναό της θεότητος.

Κατά την Κ. Διαθήκη η κλήση των πιστών συνίσταται στο να βαστάσουν το Όνομα του Ιησού Χριστού, το διαφορώτατον και υπέρ παν όνομα.

Η επίκληση αυτού του ονόματος ενοποιεί τον όλο άνθρωπο: νου, καρδιά και σώμα. Τούτο κατορθώνεται με την κατάβαση του νου στην καρδιά, αφού πρώτα σταυρωθεί από τα ευαγγελικά προστάγματα.

Η ευχή του Ιησού είναι άκρως δημιουργική:

α) Κρατά το πνεύμα του ανθρώπου σε επαφή με το Πνεύμα του Κυρίου. Ελευθερώνει τον πιστό από το σαρκικό φρόνημα και τον κατεργάζεται στόχο της επισκοπής του Κυρίου.

β) Επικεντρώνει την προσοχή αποκλειστικά στη σκέψη του Θεού και παρέχει τη διάκριση των νοημάτων του Θεού από τα επινοήματα του σατανά.

γ) Με την ευχή αυτή ο ασκητής αρπάζει εκείνα τα νοήματα, που διευρύνουν την καρδιά και συντελούν στον αγιασμό.

δ) Η νήψη πραγματοποιείται φυσιολογικά, γιατί Εκείνος που βασιλεύει στην καρδιά είναι μείζων αυτού που είναι στον κόσμο.

ε) Περιορίζει τις αμαρτίες στο ελάχιστον και προετοιμάζει για θάνατο εν Κυρίω.

Η ριζική διαφορά του Χριστιανισμού από τις δοξασίες της Ανατολής έγκειται στο ότι η ευχή του Ιησού είναι θεμελιωμένη στην Αποκάλυψη του Ζώντος και Προσωπικού Θεού της Αγίας Τριάδος και η εμπειρία της διαφέρει και απέχει από εκείνη των ανατολικών θρησκειών, όσο απέχει το Πνεύμα του Θεού από τη σάρκα ή το ’κτιστο από το κτιστό».

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Ομιλία του π. Γεωργίου Καψάνη για την Οσία Αναστασία τη Ρωμαία.
http://ipseni12.blogspot.com/

Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία, η Οσιομάρτυς

Η όσια Αναστασία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία πού κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος, υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: "Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα. Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ' Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. "Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε". Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.


Απολυτίκιο. Ήχος δ
. Ταχύ προκατάλαβε.
Ασκήσει εκλάμψασα, ώσπερ παρθένος σεμνή, αθλήσεως αίμασι, την της αγνείας στολήν, ενθέως εφοίνιξας, όθεν Αναστασία, ως Οσία και Μάρτυς, χάριτος ιαμάτων, απαστράπτεις τω κόσμω, πρεσβεύουσα τω Σωτήρι, υπέρ των ψυχών ημών.

Κοvτάκιοv. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Παρθενίας νάμασι, καθηγνισμένη οσία, μαρτυρίου αίμασιν, Αvαστασία πλυθείσα, παρέχεις τοις εν ανάγκαις των νοσημάτων, ίασιν και σωτηρίαν τοις προσιούσιν, εκ καρδίας, ισχύν γάρ νέμει, Χριστός ο βρύων, χάριν αέναοv.


Εικόνες από το μαρτύριο της Αγίας. Ι.Κοιμητηριακός Ναός Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας
Γεννάδιο Νήσου Ρόδου


Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Η Αγία Σκέπη




Καθώς αναφέρεται στον Μεγάλο Συναξαριστή η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου απαριθμείται στις γιορτές, πού θεσπίστηκαν προς τιμήν των Θεομητορικών αμφίων. Μεταξύ αυτών είναι η κατάθεση της Τιμίας Εσθήτος (2 Ιουλίου) και η κατάθεση της Τιμίας Ζώνης (31 Αύγουστου).


Το ιστορικό της γιορτής: Η καθιέρωση της γιορτής έλαβε υπόψη, ως υπόθεση και αφορμή, την εμφάνιση της Θεομήτορος σε όραμα μέσα στο ναό των Βλαχερνών της Κωνσταντινούπολεως την εποχή του Λέοντος του Σοφού (886-911). Το όραμα αυτό ή την οπτασία είδαν δύο Μοναχοί, ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, και ο φίλος του Επιφάνιος.

Το βίο του Αγ. Ανδρέου και τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου γνωρίζουμε από δύο ιστορικές πηγές: Ο συγγραφέας του βίου του Αγ. Ανδρέου, στην ελληνική γλώσσα, ονομάζεται Νικηφόρος και ήταν πρεσβύτερος της μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας του Θεού Σοφίας, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Ανδρέα [Νικηφόρου (πρεσβύτερος Κων/λεως), περί του βίου του Αγ. Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού, M PG. 111, 628-888].
Στο κεφ. 24 του βίου του Αγ. Ανδρέου αναφέρεται το γεγονός της οπτασίας της Θεοτόκου.

Στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Βλαχερνών Κωνσταντινουπόλεως ετελείτο ολονύκτιος αγρυπνία και οι παρευρισκόμενοι πιστοί με ύμνους και προσευχές δοξολογούσαν τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και περί την τετάρτη ώρα της νυκτός, οι άγιοι Ανδρέας και Επιφάνιος είδαν μεγαλοπρεπή γυναίκα να προχωρεί από την ωραία πύλη με συνοδεία αγγελικών Δυνάμενων, προφητών (Ιωάννης ο Πρόδρομος), αποστόλων (Ιωάννης Θεολόγος) και αγίων. Πολλοί άγιοι προπορεύονταν με λευκές στολές ψάλλοντες ιερούς ύμνους. Η γυνή αυτή γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν για πολύ χρονικό διάστημα. Μετά προχώρησε προς το θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για το λαό, ο οποίος ήταν συγκεντρωμένος στο ναό. Κατόπιν έβγαλε το ωμοφόριον (το μαφόριον) πού είχε στο κεφάλι της και σκέπασε τον παρευρισκόμενο λαό.

Οι Μοναχοί έβλεπαν υπεράνω του λαού το εκτεταμένο μαφόριο της Θεοτόκου, το ΟΠΟΥ έλαμπε, ως αστραπή, και ήταν ένα σημείο της παρουσίας της Θεομήτορος. Μετά την αναχώρισή της η Θεοτόκος πήρε μαζί της το μαφόριο και άφησε στη θέση του τη χάρη του Θεού να προστατεύει το λαό Του.

Την εποχή εκείνη, ως είναι γνωστό, οι Χριστιανοί στο Βυζάντιο αντιμετώπιζαν τις επιβουλές των Αγαρηνών. Όταν νίκησαν τις εχθρικές αυτές δυνάμεις γιόρτασαν τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου, εκφράζοντες την ευγνωμοσύνη τους για τη βοήθεια και την προστασία της.

Έκτοτε καθιερώθηκε στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία την 1η Οκτωβρίου η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Την 1η Οκτωβρίου, επίσης, θεσπίστηκε τον IB αιώνα να γιορτάζεται η μεγάλη γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου και στην Ρωσία. Η μετάθεση της γιορτής της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου από την 1η Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου έγινε το 1952.
Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός αναγνωρίζεται μέσα από το περιεχόμενο της Εγκυκλίου (εγκύκλιος 701/31-10-1952 ), ότι ήταν πάντοτε στενά συνδεδεμένοι. Η Ορθοδοξία δίδαξε και δώρησε στον Ελληνισμό την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Ο Ελληνισμός προσέφερε το πνεύμα και τις ιδέες για τις αξίες της ζωής και οργάνωσε με μεγαλύτερη δικαιοσύνη την κοινωνική ζωή. Ιδιαίτερα η συνάντηση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού υπήρξε το μέγα αγαθό της ανθρώπινης ζωής, στην ελευθερία. Οι άνθρωποι ελεύθεροι από εχθρικές δυνάμεις και κυριαρχικές εξουσίες δημιουργούν τα έργα του πολιτισμού και της ειρήνης. Γι’ αυτή την ελευθερία αγωνίζονταν οι Έλληνες στη Βυζαντινή εποχή, στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940, αλλά και σήμερα έναντι των προβλημάτων και των κινδύνων της παγκοσμιοποίησης.

Χρέος και καθήκον όλων των Ελλήνων σήμερα είναι να διαφυλάξουμε και να διατηρήσουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας. Πρωτεύοντα ρόλο στον αγώνα αυτό και στην προσπάθεια μας παίζει το πρόσωπο της Θεοτόκου. Γιατί η Παναγία με τη χάρη, την ικεσία και την πρεσβεία της ενδυναμώνει τους πιστούς στον πνευματικό τους αγώνα κατά της αμαρτίας. Όσοι καταφεύγουν με πίστη σ’ αυτή αντλούν δύναμη και εξουδετερώνουν τους ορατούς και αόρατους εχθρούς, πού απειλούν τη ζωή τους.

Η ορθόδοξη παράδοσή μας, όπως είναι γνωστό, εκφράζεται κατεξοχήν στην εκκλησιαστική λατρεία. Οι ειδικοί ερμηνευτές τονίζουν ότι στο περιεχόμενο της εκκλησιαστικής λατρείας, εξυμνείται η θέση της Θεοτόκου μέσα στο σχέδιο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Η Εκκλησία μέσω της λατρείας προβάλλει το πρόσωπο της Παναγίας, ως πρότυπο, για να μιμηθούν οι πιστοί την καθαρότητα και την αγνότητα του βίου της καθώς και την αρετή της ταπείνωσης και υπακοής στο θέλημα του Θεού. Σημειώνουμε ότι οι πιστοί έχουν μεγάλη πνευματική ωφέλεια στη ζωή τους από το περιεχόμενο των εκκλησιαστικών ύμνων και ιδιαίτερα από τους ύμνους, πού αναφέρονται στο πρόσωπο της Παναγίας.

Αναφέρω ένα ερμηνευτικό σχόλιο στον Ακάθιστο Ύμνο ενός πιστού ερμηνευτή, στο οποίο τονίζεται η πνευματική ωφέλεια και η εποικοδομητική σπουδαιότητα των ύμνων:

Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί σπάνιο σε δύναμη και ομορφιά κομμάτι της εκκλησιαστικής μας ποιήσεως, στο οποίο ιδιαίτερα αρέσκεται η ευσεβούσα καρδία της Ορθοδοξίας και στο οποίο το Έθνος ψαύει τη συνείδηση του και αφουγκράζεται τους ιστορικούς του παλμούς.

Και τελειώνοντας αναφέρω στίχους από τη Δ’ Στάση των Χαιρετισμών, οι οποίοι εξυμνούν το πρόσωπο της Θεοτόκου ως εξής:

Χαίρε, δι ης εγείρονται τρόπαια, χαίρε, δι ης εχθροί καταπίπτουσι.

Το άρθρο είναι του κ. Γεωργίου Παπατζανάκη, Δρος Θεολογίας
Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2007
http://www.ecclesia.gr/greek/press/efimerios/efimerios_2007_oktobrios.pdf

Ο Άγιος Νέστωρ (εορτή Νέστορας)

Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου. Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: "Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι". Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε. Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, "διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ' αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: "Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος;". Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;


Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αθλητής ευσεβείας ακαταγώνιστος, ως κοινωνός και συνήθης του Δημητρίου οφθείς, ηγωνίσω ανδρικώς Νέστωρ μακάριε, τη θεϊκή γαρ αρωγή, τον Λυαίον καθελών, ως άμωμον ιερείον, σφαγιασθείς προσηνέχθης, τω Αθλοθέτη και Θεώ ημών.



Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Αθλήσας καλώς, αθάνατον την εύκλειαν, κεκλήρωσαι νυν, και στρατιώτης άριστος, του Δεσπότου γέγονας, ταις ευχαίς Δημητρίου του Μάρτυρος, συν αυτώ ουν Νέστορ σοφέ, πρεσβεύων μη παύση υπέρ πάντων ημών.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Ο Άγιος Δημήτριος 26 Οκτωμβρίου


Ο Έλληνας 'Αγιος Δημήτριος (280-304 μ.Χ.) είναι εκ των δημοφιλεστέρων του Ορθοδόξου Αγιολογίου. Γόνος ελληνικής αριστοκρατικής οικογενείας, γέννημα και θρέμμα της Θεσσαλονίκης, της οποίας είναι και πολιούχος, νωρίτατα ανήλθε στα ανώτερα στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα. Σε ηλικία μόλις 22 ετών έφερε τον βαθμό του χιλιάρχου του ρωμαϊκού στρατού, ενώ παράλληλα είχε συγκροτήσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής. Το 303 μ.Χ., επειδή αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού», συνελήφθη στην Χαλκευτική Στοά, όπου δίδασκε και φυλακίσθηκε. Κατά τον χρόνο της φυλακίσεώς του, διοργανώθηκαν αγώνες προς τιμή του Ρωμαίου Επάρχου της Θεσσαλονίκης, Γαλερίου Μαξιμιανού, στους οποίους ελάμβανε μέρος και ο γιγαντόσωμος παλαιστής Λυαίος. Όταν ο Νέστωρ, νεαρός αθλητής και μαθητής του Δημητρίου, διετάχθη να αγωνιστεί με τον Λυαίο, πήγε στην φυλακή για να πάρει την ευλογία του διδασκάλου του, ο οποίος τον ενεθάρρυνε να παλέψει. Πράγματι, ο Νέστωρ νίκησε τον αντίπαλό του, το καύχημα των ειδωλολατρών, οι οποίοι τον αποκεφάλισαν επί τόπου. Είναι και αυτός 'Αγιος και η μνήμη του τιμάται την 27ην Οκτωβρίου, δηλαδή την επομένη της εορτής του Αγίου Δημητρίου. Ακολούθησε και ο θάνατος του διδασκάλου του δια λόγχης.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Δημήτριος Χρυσολωράς κ.α., αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου. Με την ανάδοση του μύρου συνδυάζονται και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου που, όπως αναφέρουν οι συναξαριστές του, συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, της οποίας υπήρξε «ο μόνος ακριβής φρουρός», «φύλαξ άυπνος», «πύργος απόρθητος», αλλά και «παντοίων, ιατρός, νοσημάτων». Σε ημέρες δοκιμασίας, όπως η επιδρομές των Σαρακηνών, Σλάβων, Αβάρων, Αράβων κ.α., οι Θεσσαλονικείς τον ήθελαν να αγωνίζεται μαζί τους και να νικά. Μάλιστα, όταν η πόλη έπεσε στα χέρια των Σαρακηνών το 904 μ.Χ., ο 'Αγιος Δημήτριος φέρεται να είπε με πόνο ψυχής στον 'Αγιο Αχίλλειο «Εάλω μοι η πόλις»! Για την τελευταία και πιο μακρόχρονη (482 έτη) άλωσή της το 1430 μ.Χ από τους Τούρκους, ο Μυροβλήτης 'Αγιος «αποζημίωσε» την πόλη του αξιώνοντας να απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό ανήμερα της εορτής του, την 26ην Οκτωβρίου 1912 και για τον λόγο αυτό η εορτή του είναι τόσο θρησκευτική, όσο και εθνική.

Το όνομα Δημήτριος απαντάται στους σλαβικούς λαούς ως Dimitri, Dimitriu ή Dimitrov. Ήδη από τον 12ον αιώνα, όπως μας πληροφορούν οι αρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης Γρηγοράς και Ισίδωρος, συνέρρεαν κατά την εορτή του πλήθος εμπόρων από όλη την Βαλκανική (ίσως η αρχή της Δ.Ε.Θ.), αλλά και άνθρωποι των γραμμάτων και αξιωματούχοι, όπως και σήμερα και εόρταζαν την μνήμη του Αγίου με κάθε μεγαλοπρέπεια. Ο Νικόλαος Καβάσιλας, συγγραφέας του 14ου αιώνα, γράφει ότι τότε η Θεσσαλονίκη ήταν τότε για τον χριστιανισμό, ότι η Αθήνα για τον αρχαίο ελληνισμό.

Τον 5ον αιώνα εκτίσθη η πρώτη και μεγαλοπρεπής εκκλησία του Αγίου Δημητρίου πάνω στον τάφο του, ένα από τα ωραιότερα μνημεία της Ελληνικής Ανατολής, όμως κάηκε ολοσχερώς τον 7ον αιώνα. Διακόσια χρόνια αργότερα ξανακτίστηκε και μετά την κατάληψη της πόλης από τους Μωαμεθανούς μετετράπη σε τζαμί που αποκαταστάθηκε μετά την απελευθέρωση. Δυστυχώς, κατά την μεγάλη πυρκαγιά στην Θεσσαλονίκη την 5ην Αυγούστου του 1917, ο ναός έγινε παρανάλωμα του πυρός και ανοικοδομήθηκε το 1928 από τον αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Βρίσκοντας το δρόμο του Θεού...

Σε όλη μας τη ζωή συναντάμε σταυροδρόμια….. Και όλα τους συνήθως έχουν τρεις δρόμους. Τον εύκολο, το δύσκολο και αυτόν που δε σε οδηγεί πουθενά… Ο εύκολος είναι ίσιος και πλατύς, το διαβαίνεις ευχάριστα όμως στο τέλος οδηγεί σε αδιέξοδο. Αν στρίψεις εκεί που δεν οδηγεί πουθενά, θα συναντήσεις βάλτους και δε θα καταφέρεις να περάσεις. Τέλος, ο δύσκολος είναι ανηφορικός και ζόρικος, ίσως με εμπόδια αλλά είναι ο δρόμος που σε οδηγεί στον προορισμό σου τελικά.

Κατά κανόνα σήμερα οι περισσότεροι ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο. Τον προτιμάμε με κριτήριο μόνο την καλοπέραση και όχι το αποτέλεσμα. Αυτήν την πορεία έχουμε ακολουθήσει στη ζωή μας. Είναι όμως αυτός ο δρόμος του Θεού; Όχι, είναι ο δρόμος που φθείρει τη ψυχή σου, αυτός που ξεγελάει το σώμα σου, τις επιθυμίες σου, αυτός που σε κάνει να παραστρατείς και σε απομακρύνει από τον προορισμό σου.

Αν έχεις χαθεί και βρίσκεσαι σε δίλημμα για το αν πρέπει και μπορείς να διαβείς το δύσκολο δρόμο, τότε ίσως και να παιδευτείς. Μα αν είσαι σίγουρος ότι αυτή η οδός, αυτή η δοκιμασία θα σε οδηγήσει στο Χριστό και την ακολουθήσεις θα δεις ότι δε θα κοπιάσεις! Όταν θελήσεις να φτάσεις στο Χριστό και στη σωτηρία της ψυχής σου, θα αντιληφθείς ότι απέχεις μονάχα μια προσευχή….

Και αναρωτιέσαι γιατί να ακολουθήσεις το δρόμο του Θεού; Διότι όταν τον διαβείς θα βρεις την πραγματική ευτυχία, τότε θα νιώσεις ολοκλήρωση στη ψυχή. Θα γευτείς αγάπη και χαρά που ο Κύριος θα σου δώσει, όση δεν ένιωσες ποτέ σου! Όταν φτάσεις στον προορισμό σου θα δώσεις το νόημα που αναζητάς στη ζωή σου και θα νιώσεις την ικανοποίηση, αυτή που δε σου πρόσφερε ποτέ ολοκληρωτικά τίποτε το γήινο μονάχα.

Αλλά όλα αυτά θα τα ανακαλύψεις μόνος σου… Ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία, τη λογική, το αυτεξούσιο να τον πλησιάσουμε μόνοι μας με τη θέληση μας…. Σκέψου και αναλογίσου πριν διαλέξεις το μονοπάτι που θα διαβείς κι εσύ…

Πάτερ Παίσιος - Οικογενειακή Ζωή

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Απόστολος Λουκάς ο ιατρός και ιστορικός,ο αυτόπτης μάρτυς της τού Χριστού Αναστάσεως

Έργο της Ιεράς Μονής Υψενής
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «ο ιατρός ο αγαπητός», όπως τον αποκαλεί ο Απόστολος Παύλος, είναι ο συγγραφέας του «κατά Λουκάν» Ευαγγελίου και των «Πράξεων των Αποστόλων».(Σ.Σ.για τον απ.Λουκά ,ως συγγραφέα των Πράξεων ο κορυφαίος αρχαιολόγος και καθηγητής της Οξφόρδης ,dr William Ramsey έγραψε μεττά από πολύχρονες έρευνες και ανασκαφές ότι «πρόκειται για ιστορικό πρώτης βαθμίδας») Καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και ανήκε στον χορό των εβδομήκοντα Αποστόλων του Χριστού. Ήταν στενός συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και τον συνόδευσε στις περιοδείες του στην Τρωάδα, τους Φιλίππους, από τους Φιλίππους στα Ιεροσόλυμα και από την Καισάρεια στην Ρώμη. Επίσης, ήταν μαζί του και τις δύο φορές που εκείνος φυλακίσθηκε. Μάλιστα, κατά την δεύτερη φυλάκισή του, ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Β πρός Τιμόθεον επιστολή του ότι «Λουκάς εστι μόνος μετ' εμού»..Ο Ευαγγελιστής Λουκάς εκήρυξε το Ευαγγέλιο στην Δαλματία, την Γαλλία και την Ιταλία. Επίσης στην Βοιωτία, καθώς και στην Αχαΐα όπου και συνέγραψε, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, το «κατά Λουκάν Ευαγγέλιον». Σύμφωνα με την παράδοση ήταν ζωγράφος και ιστόρησε την Θεοτόκο. Είχε μαρτυρικό τέλος, όπως, άλλωστε, όλοι οι Απόστολοι. Μόνον ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «ετελειώθη εν ειρήνη» και αυτό συνέβη, επειδή εβίωσε το μαρτύριο «παρά τω Σταυρώ του Ιησού».
Το λείψανο του Ευαγγελιστού Λουκά μετετέθη στον Ιερό Ναό των αγίων Αποστόλων, στην Κωνσταντινούπολη, το 357 μ. Χ. Ο βίος και η πολιτεία του μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα: Στο 24ο κεφάλαιο του «κατά Λουκάν» Ευαγγελίου ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρεται στο γεγονός της συναντήσεώς του με τον αναστάντα Χριστό, τρεις ημέρες μετά την ταφή Του. Ενώ πορευόταν στην κώμη Εμμαούς μαζί με τον Απόστολο Κλεόπα και συζητούσαν στον δρόμο λυπημένοι, για όσα συνέβησαν τις ημέρες εκείνες, τους πλησίασε ο αναστάς Κύριος και συμπορευόταν μαζί τους. Είναι γνωστά τα γεγονότα που ακολούθησαν, ότι δηλαδή τους ερμήνευσε από τις Γραφές τα γεγονότα που αναφέρονταν στα Πάθη Του και την Ανάστασή Του, ενώ οι καρδιές τους φλέγονταν. Δεν τον ανεγνώρισαν όμως. Αυτό έγινε αργότερα «εν τη κλάσει του άρτου». Δηλαδή την ώρα που ευλόγησε τον άρτο, τον μετέβαλε σε Σώμα του και τους τον προσέφερε προς βρώση. Στην πραγματικότητα Τον ανεγνώρισαν, μάλλον ο Χριστός «εγνώσθη αυτοίς», δηλαδή απεκάλυψε τον εαυτό Του σ' αυτούς, στην θεία Λειτουργία. Και παρ' όλο που την ίδια στιγμή έγινε άφαντος, εν τούτοις η καρδιά τους, που νωρίτερα καιγόταν, πλημμύρισε από χαρά. Γι' αυτό και έφυγαν αμέσως πίσω στην Ιερουσαλήμ για να αναγγείλουν το χαρμόσυνο γεγονός της αναστάσεως του Χριστού στους ένδεκα μαθητές Του.
ου Φως στην καρδιά του και να του ανοίξη τον νουν, για να κατανοήση τα Αναγνώσματα, ούτως ώστε να μπορέση να τα ερμηνεύση και να τα μεταδώση στον λαό με τρόπο κατανοητό και κυρίως ορθόδοξο. Επίσης, παρακαλεί τον Θεό να εμφυτεύση στην ψυχή του τον θείο φόβο, για να μπορέση να καταπατήση τις σαρκικές επιθυμίες και να βιώση την πνευματική ζωή, η οποία είναι δύσκολη και χωρίς την Χάρη του Θεού ακατόρθωτη. Η διακονία «του πλησίον», του κάθε ανθρώπου χωρίς διακρίσεις, και ιδιαιτέρως των απλών και περιφρονημένων, «των ελαχίστων», με ανιδιοτέλεια, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων, που γνωρίζουν υπαρξιακά την Αυτοαγάπη, ήτοι τον Τριαδικό Θεό, αλλά σε ανάλογο βαθμό και όλων εκείνων, που αγωνίζονται να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό. π.Γεωργιος Παπαβαρνάβας περιοδικό «Εκκλη
Οι καρδιές που φλέγονται από την αγάπη του Χριστού, έχουν την δυνατότητα, με τις καταλληλες προϋποθέσεις, να Τον γνωρίσουν στην θεία Λειτουργία, «εν τη κλάσει του άρτου». Δεν πρόκειται για γνωριμία συναισθηματική και ψυχολογική, αλλά υπαρξιακή και οντολογική. Ο άγιος Θεοφύλακτος, Αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας, λέγει ότι όσοι μεταλαμβάνουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, εννοείται με τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ανοίγονται τα μάτια της ψυχής τους και τον γνωρίζουν, επειδή η σάρκα του Κυρίου έχει μεγάλη δύναμη και προξενεί μεγάλη χαρά. «Τοις μεταλαμβάνουσι του ευλογημένου άρτου, διανοίγονται οι οφθαλμοί εις το επιγνώναι αυτόν. Μεγάλην γαρ και άφατον δύναμιν έχει η του Κυρίου σαρξ... Ούτω γαρ εχάρησαν (οι δύο μαθηταί), ώστε αυτή τη ώρα αναστήναι και υποστρέψαι εις Ιερουσαλήμ». Είδαμε πιο πάνω, στην συνάντηση του Χριστού με τους δύο μαθητές Του που πορεύονταν «εις Εμμαούς», ότι η ερμηνεία των θείων Γραφών προηγήθηκε της θείας Μεταλήψεως. Το ίδιο ακριβώς επαναλαμβάνεται σε κάθε θεία Λειτουργία. Προηγείται η ανάγνωση και ερμηνεία των αποστολικών και ευαγγελικών Περικοπών και ακολουθεί ο καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων και η θεία Κοινωνία. Και πριν από τα αναγνώσματα προηγείται η ευχή, την οποία διαβάζει μυστικώς ο ιερεύς, και δια της οποίας παρακαλεί τον Θεόν να λάμψη το θείο
Τσιαστική Παρέμβασις» ΙΜ.Ναυπάκτου

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Η Ακριβή Αληθινή Αγάπη...

Κατ’ εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη!

Να έχετε το νου σας συνέχεια στο Θεό. Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με το Θεό. Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτήν την εργασία, κατ’ αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού και αργότερα, όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ. Ο νους του βρίσκεται μόνιμα πλέον στον Θεό, και δεν τον συγκινεί τίποτα πλέον το γήινο και το μάταιο. Στην καρδιά του φουντώνει η αγάπη προς το Θεό, γεμίζει και δε θέλει πια να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από τον Θεό. Αδιαφορεί για όλα τα του κόσμου και σκέφτεται συνέχεια τον Ουράνιο Πατέρα. Βλέπεις, όσοι ασχολούνται με εφευρέσεις, απορροφούνται από την επιστήμη. Πού είναι όμως η δική μας απορρόφηση από τον Χριστό;

Όταν ανάψει η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος. Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα. Καίγεται ο άνθρωπος από τη μεγάλη γλυκιά φλόγα της αγάπης του Θεού, πετάει, αγαπάει με αγάπη πραγματική, μητρική. Αυτή η εσωτερική φλόγα, την οποία ανάβει ο ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του, θερμαίνει το σώμα πολύ περισσότερο από την αισθητή φωτιά και έχει τη δύναμη να καίει κάθε σκουπίδι, κάθε κακό λογισμό καθώς και κάθε κακή επιθυμία και άσχημη εικόνα.Τότε η ψυχή αισθάνεται και τις θείες ηδονές που δεν συγκρίνονται με καμιά άλλη ηδονή!

Τι μεγάλο κακό κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι να μη θέλουμε να δώσουμε την αγάπη μας στον Χριστό, αλλά να την χαραμίζουμε σε γήινα, φθηνά και μάταια πράγματα! Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χιλιάδες καρδιές να έχει κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώσει στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει συνέχεια: μας συγχωρεί, μας ανέχεται και καθαρίζει τις βρώμικες ψυχές μας με το θεϊκό του αίμα.

Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει πόσο αγαπάει ο Θεός τον άνθρωπο! Η αγάπη Του δεν συγκρίνεται με τίποτε! Δεν έχει όρια! Είναι τόσο μεγάλη που, κάτι ελάχιστο αν αισθανθεί ο άνθρωπος από την αγάπη αυτήν, η πήλινη καρδιά του δεν μπορεί να την αντέξει∙ διαλύεται, γιατί είναι πηλός.

Όταν δώσει κανείς την καδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει∙όχι μόνο όλους τους ανθρώπους. Αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια.

Αν μεθύσει ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στη γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα θεωρεί «σκύβαλα». Η ουράνια μέθη είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί!

«Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος», λέει ο Απόστολος Παύλος. Όλη η βάση στην πνευματική ζωή εδώ είναι: να ξεχνάω τον εαυτό μου με την καλή έννοια και να σκέφτομαι τον άλλο, να συμμετέχω στον πόνο, στην δυσκολία του άλλου. Να μην κοιτάζω πώς να ξεφύγω την δυσκολία, αλλά πώς να βοηθήσω τον άλλο, πώς να τον αναπαύσω.

Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη μαλώνουν ποιος να δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλο. Αγαπούν χωρίς να σκέφτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ’ όλους, αλλά πιο πολύ απ’ τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν.

Μέσα στον πόνο κρύβεται περισσότερη αγάπη από την κανονική. Γιατί, όταν πονάς τον άλλο, τον αγαπάς λίγο παραπάνω. Αγάπη με πόνο είναι να σφίξεις στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγει. Γιατί η «σφιχτή» αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεϊκή στα πλάσματα του Θεού, πνίγει δαίμονες, ελευθερώνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το

βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. Λειώνει από τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί. Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατί ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικά.

Για να χαίρεται κανείς αληθινά, πνευματικά, πρέπει να αγαπάει, και για να αγαπάει, πρέπει να πιστεύει. Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι και γι’ αυτό δεν αγαπούν, δεν θυσιάζονται και δεν χαίρονται. Αν πίστευαν θα αγαπούσαν, θα θυσιάζονταν και θα χαίρονταν. Από τη θυσία βγαίνει η μεγαλύτερη χαρά!

Όταν αγαπάς, χαίρεσαι. Και όταν αυξηθεί η αγάπη, τότε ο άνθρωπος δεν ζητάει την χαρά για τον εαυτό του, αλλά θέλει να χαίρονται οι άλλοι. Η θεϊκή χαρά έρχεται με το δόσιμο!


Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές», του γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Άγιος Ιωάννης ο Ερημίτης 7 Οκτωβρίου

Μετανάστης Κυρίου τη αγάπη γενόμενος ουρανοπολίτης ως πέλων, Ιωάννη ισάγγελε μετήλθες βιωτή ασκητική, και βέλεσι ποιμένος τοξευθής, ων επόθησας το πέρας, εν ευφροσύνη κατέλαβες δόξα το σε καλέσαντι Χριστώ δόξα τω σοι συνεργήσαντι, δόξα τω παρασχόντι σε φρουρόν, τη Κρήτη άγρυπνον. (ποίημα Κυρίλλου Μητροπολίτου Ρόδου)



Ο Όσιος πατήρ ημών Ιωάννης ηταν γέννημα της καρποφόρου και αγιοτόκου Αιγύπτου. Με άλλους ερημίτες 39 στο σύνολο αναχώρησε για τη νήσο Κύπρο. Αργότερα βρέθηκε στην Αττάλεια με 99 πατέρες. Οι πατέρες προσεύχονταν νυχθημερόν εις τον Κύριο να τους οδηγήσει σε ένα τόπο όπου δεν θα τους έβλεπαν οι άνθρωποι. Βλέποντας ο Κύριος το πόθο της ψυχής τους τους οδήγησε στο νησί της Κρήτης. Το πλοίο όμως που τους μετέφερε στη Κρήτη λόγω των ανέμων προσάραξε στη Γαύδο.
Μετά από 24 μέρες παραμονής στο νησί το πλοίο κατάφερε να φύγει μεταφέροντας τους ερημίτες -πλήν του οσίου Ιωάννη - στη Κρήτη. Ο όσιος δεν επιβιβάστηκε και κατά θεία οικονομία αυτό δεν έγινε αντιληπτό από τους υπόλοιπους πατέρες. Ο όσιος καταφέρε να φτάσει στη Κρήτη" κτυπόντας τη θάλασσα σταυροειδώς δια της ράβδου του εγένετο γαλήνη. ύστερον ηπλώσας το ἠμιση του ράσου του εις τη θάλασσαν, επέβη επ΄αυτού και χρησιμοποιήσας την ράβδον του ως κατάρτιον και το έτερον ήμιση του ράσου του ως άρμενον διέπλευσεν ασφαλώς εις την Κρήτην".
Ο όσιος έζησε στη σπηλιά του Γουβερνέτου στο ακρωτήτιο της Κυδωνίας, η τροφή του ήταν άγρια χόρτα και καρποί της γής. Ο όσιος "τετραποδίζων ως ζώον και διάγων βίον αγγελικόν" έβρεχε με δάκρυα μετανοίας νυχθημερόν τα βράχια του σπηλαίου. Μια μέρα καθώς ο ¨οσιος Ιωάννης βγήκε από το σπήλαιο για να βρεί τη τροφή του κάποιος βοσκός πολύ ικανός στο τόξο είδε τον άγιο και τον τόξευσε νομίζοντας πώς είναι
κάποιο θήραμα. Ο Ιώαννης καταλαβαίνοντας ότι πλησίαζε η ώρα να παραδώσει το πνεύμα στο Κύριο που τόσο αγάπησε παρακάλεσε το Θεό να τον αξιώσει να φτάσει ζωντανός στο σπήλαιο. Ο βοσκός ακολούθησε το αίμα και έφτασε στη σπηλιά, εκέι είδε τον όσιο να κείτεται στο έδαφος με τα χέρια σταυρωμένα και το βέλος στη καρδιά του. Τότε ο βοσκός έπεσε στη γή και ασπάστηκε τα πόδια του οσίου ζητώντας συγχώρεση. Ο όσιος τότε απάντησε " ο Θεός ο Άγιος τέκνον μου όστις αγαπά την σωτηρία των ανθρώπων να σου δώσει μετάνοιαν, να σου συγχωρήσει το αμάρτημα όπερ έκαμες σήμερον εις εμέ τον ανάξιον αυτού δούλον και να σε αξιώσει της αυτού Βασιλείας, Αμήν."

Πηγή :Κρητικόν Πανάγιον

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Η καλή "απιστία" του Θωμά

του Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα
Ι. Μ. 'Ανω Ξενιάς

Στο άκουσμα του Ευαγγελίου της Κυριακής του Θωμά, δημιουργούνται σε πολλούς αρνητικές σκέψεις για τον "άπιστο" μαθητή, που δεν πείστηκε στα λόγια των υπόλοιπων αποστόλων, αλλά θέλησε να ψηλαφίσει τις πληγές στο σώμα του Χριστού. Οι υμνογράφοι όμως της Εκκλησίας, στα τροπάρια που σήμερα ψάλλουμε, χαρακτηρίζουν αυτή την απιστία "καλή". Και δεν έχουν άδικο.

Οι πολέμιοι του Χριστού, με πρώτους τους φαρισαίους, προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να διαψεύσουν το γεγονός της Αναστάσεως. Έτσι, διέσπειραν φήμες ότι δήθεν οι μαθητές έκλεψαν το νεκρό σώμα του Ιησού μέσα από τον τάφο. Δεύτερη προσπάθειά τους ήταν οι ισχυρισμοί πως ό,τι έλεγαν οι Απόστολοι τα είχαν φανταστεί με το μυαλό τους.

Αυτή η δεύτερη "θεωρία" βρίσκει έδαφος και σήμερα σε κάποιους που δεν θέλουν να πιστέψουν στην Ανάσταση. Λένε λοιπόν πως οι μαθητές δεν είδαν ποτέ τον Χριστό αναστημένο, αλλά φαντάστηκαν ότι τον είδαν. Έπαθαν δηλαδή ένα είδος ομαδικής παράκρουσης ή αυθυποβολής, που οφείλονταν στην υπερβολική αγάπη που έτρεφαν για τον Διδάσκαλο και στην επιθυμία τους να τον δουν. Δεν θα εξετάσουμε το θέμα από ψυχολογικής πλευράς. Αυτό άλλωστε απαιτεί ειδικές γνώσεις.

Θα σταθούμε όμως στην διήγηση του Ευαγγελίου (Ιω. 20, 19-29). Ο Θωμάς δείχνει να μην πιστεύει τα λόγια των άλλων αποστόλων, θέλει να δει με τα ίδια του τα μάτια τον Χριστό, θέλει να ψηλαφίσει την πλευρά και τα χέρια Του. Και ο Κύριος εκπληρώνει το αίτημά του. Εμφανίζεται ξανά, επτά ημέρες αργότερα, ενώπιον όλων των μαθητών, και δίνει τις αποδείξεις της Αναστάσεώς Του. Λέει στον Θωμά να Τον ψηλαφίσει, να βεβαιωθεί όχι απλά αυτός, αλλά μαζί μ' αυτόν ολόκληρος ο κόσμος, που δεν θα έχει την ευκαιρία της προσωπικής διαπίστωσης του πράγματος. Γι' αυτό και ο Χριστός σφραγίζει το γεγονός με την φράση: "τώρα που με είδες πίστεψες. Μακάριοι εκείνοι που πίστεψαν χωρίς να δουν".

Ο Θωμάς, όμως, δεν είναι ο μόνος που ψηλάφισε τον Χριστό. Ο Λουκάς, στην περιγραφή της πρώτης εμφανίσεως του Χριστού στους μαθητές Του (Λουκ. 24, 36-49) περιγράφει με περισσότερη λεπτομέρεια το τι ακριβώς συνέβη. Μόλις είδαν τον Ιησού, τους κυρίεψε τρόμος, γιατί νόμιζαν ότι βλέπουν φάντασμα. Ο Χριστός τους καθησυχάζει: " δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου. Ψηλαφίστε με και δείτε. Γιατί το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι έχω εγώ".

Και στην συνέχεια, επειδή από την χαρά τους δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, ζήτησε και έφαγε μπροστά τους: ψάρι ψητό και κηρύθρα με μέλι.

Μέσα λοιπόν από την περιγραφή αυτών των γεγονότων διαλύεται κάθε εικασία περί ομαδικής φαντασιοπληξίας των αποστόλων. Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι γεγονός. Το σώμα Του δεν παύει να είναι υλικό, αφού έχει σάρκα και οστά. Είναι όμως σώμα αναστημένο, καινό, αφθαρτοποιημένο, με νέες ιδιότητες. Ο Χριστός, στο πρόσωπο του Θωμά, διαλύει την απιστία όλων των ανθρώπων για την Ανάστασή Του. Με τις εμφανίσεις Του, τις ημέρες που ακολούθησαν, επισφραγίζει το έργο Του επί της γης. Θέτει μία ακόμα απόδειξη της Αναστάσεως και αφήνει στον καθένα μας την ελευθερία της επιλογής: να πιστέψουμε ή όχι.
Πηγή:ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ http://www.imd.gr/main/

Αναζήτηση