ΘΑΥΜΑΤΑ ΟΣΙΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

        

     

Ἐκ τῶν πολλῶν θαυμάτων ἅτινα ἐποίησε μὲ τὴν χάριν καὶ δύναμιν τοῦ Κυρίου ἥμων Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ζῶν καὶ μετὰ θάνατον ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Μελέτιος ἀναφέρομεν ὀλίγα τινά εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλειαν τῶν ἀναγινωσκόντων αυτά.

Θαυματουργικὴ αὔξηση τοῦ σίτου καὶ τοῦ ἐλαίου.

      Τὸ Νοέμβριο τοῦ 2010 ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱερὰ Μονὴ ἡ κ. Δέσποινα Μπογδάνου , κάτοικος  Μαριτσῶν Ρόδου. Μὲ συγκίνηση μᾶς  ἀνέφερε ὅτι ἡ γιαγιά της, ἡ ὁποία ἐκοιμήθει 100 ἐτῶν, καταγόμενη ἀπὸ τὸ Βάτι (κοντινὸ χωριό τῆς Λάρδου) τῆς μιλοῦσε συχνά γιὰ τὸν  ὅσιο Μελέτιο. Συνήθιζε μὲ ἁπλότητα νὰ τῆς λέει «ἐμεῖς ἐκεῖ  στὰ χωριά μας ἔχουμε τὸ δικό μας Ἅγιο, τὸν Ἅγιο Μελέτιο» καὶ ἄρχιζενὰτῆς διηγείται τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε ἀπὸ τὴν νεαρή του ἀκόμη ἡλικία. Αὐτὸ ποὺ χαράχτηκε στὴν παιδική της μνήμη ἦταν τὸ θαῦμα τῆς  αὔξησης καὶ ἐπάρκειας τοῦ συνεχῶς διανεμόμενου ἀπό τὸν ὅσιο, σίτου καὶ ἐλαίου, στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη κατὰ τὰ δύσκολα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.. Συγκεκριμένα ὅταν οἱ γονεῖς του ἁπουσίαζαν ἀπασχολούμενοι στὴν καλλιέργεια τῆς γῆς, ὁ νεαρός Ἐμμανουήλ ἄνοιγε διάπλατα τὶς ἀποθῆκες τοῦ σπιτιοῦ τους καὶ διεμοίραζε στοὺς φτωχοὺς λάδι καὶ ἀλεύρι. Οἱ γείτονες, ποὺ πολλές φορές ἔγιναν μάρτυρες τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ἀνήσυχοι ἐξαιτίας τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἀνέχειας τῆς ἐποχῆς, ἐνημέρωσαν τὴ μητέρα του ἡ ὁποία  τὸν ἐπέπληξε αὐστηρά θέλοντας, κατὰ τὴν ἀνθρώπινη λογική, νὰ τὸν συνετήσει. Ὁ ὅσιος γνωρίζοντας ὅτι  «ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾷ ὁ  θεὸς»,  δέχτηκε ὅσα τοῦ καταλόγισε ἡ μητέρα του καὶ μὲ πραότητα τῆς ζήτησε νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Μὲ ἔκπληξη τότε ἡ μητέρα του  ἀντίκρυσε τὴ γεμάτη ἀπό σιτάρι καὶ λάδι ἀποθήκη,  με περισσότερα  ἀγαθά ἀπὸ τὰ πρῶτα.

Ἡ διάβαση τοῦ ποταμοῦ

  Ὁ ὅσιος τελώντας  τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως  καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἱερά του καθήκοντα στὴ Λάρδο καὶ στὰ γύρω χωριά, ἀναγκάζονταν ἀρκετές φορές νὰ καθυστερεῖ τὴν ἐπιστροφή του στὴ  Μονή. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ  χειμώνα, εἶχε ἐπιπλέον νὰ  ἀντιμετωπίσει καὶ τὰ ὁρμητικὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ, ποὺ ἔπρεπε νὰ διασχίσει. Ἕνα βράδυ, κατὰ τὴν ἐπιστροφή του, τρεῖς βοσκοὶ, ποὺ εἶχαν ἀποκλειστεῖ ἐξαιτίας τῆς σφοδρῆς κακοκαιρίας , τὸν εἶδαν στὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ  νὰ προσεύχεται. Ἀφοῦ τελείωσε τὴν προσευχή του, ἔκανε  τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ στὰ νερὰ καὶ μεταφέρθηκε κατὰ τρόπο θαυμαστὸ καὶ παράδοξο στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Ἐν συνεχεία, καθ΄ὅλη τὴ διαδρομὴ μέχρι νὰ φτάσει στὴν πύλη τῆς Μονῆς τὸν καθοδηγοῦσε φῶς ἐξ Ὕψους κατερχόμενο. Οι βοσκοί, αὐτόπτες μάρτυρες, γνωστοποίησαν στοὺς συγχωριανούς τους το θαυμαστὸ γεγονὸς, ποὺ ἐπιβεβαίωνε τὴν ἁγιότητα τοῦ παπᾶ Μελέτιου.

Τό Θαύμα τοῦ Τούρκου

Ἕνας Τοῦρκος, ὀνομαζόμενος Ἀλή, εἶδε τὸν ὅσιο Μελέτιο νὰ ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸ χωριὸ τῆς Λάρδου στὸ Μοναστήρι, συνοδευόμενος ἀπὸ μία περικαλλῆ γυναίκα, ἡ ὁποία πάντοτε προπορευόταν. Ὁ Ἀλή, σκεπτόμενος πονηρὰ καὶ θέλοντας νὰ εξακριβώσει ποιὰ ἦταν ἡ γυναίκα αὐτή, κρύφτηκε καὶ τοὺς παρακολούθησε μέχρις ὅτου  ἔφθασαν στὴν Μονὴ καὶ εἰσῆλθαν στὸ ναό.   Στάθηκε τότε στὴ μοναδική εἴσοδο του καὶ ἀντίκρυσε μόνο τὸν ὅσιο  νὰ προσεύχεται γονυκλινὴς μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ὅταν συνειδητοποίησε πὼς δὲν ὑπῆρχε ἄλλη διέξοδος,  ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ μποροῦσε να εἶχε διαφύγει ἡ γυναίκα, κατάλαβε πώς   δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὴν Παναγία, ἡ ὁποία κατεύθυνε τὰ διαβήματα τοῦ ὁσίου Μελετίου. Τότε, ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ του λογισμοῦ, ἔμεινε παράλυτος μὴ μπορώντας νὰ κινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση του. Ὁ Ἀλὴ, ἄρχισε νὰ χύνει δάκρυα μετανοίας καὶ νὰ παρακαλεῖ τὴ Θεομήτορα νὰ τὸν θεραπεύσει. Δὲν ἐπήλθε ὅμως ἡ ἴαση ἀφοῦ δὲν εἶχε ἀκόμη ζητήσει συγχώρεση καὶ ἀπό τὸν ὅσιο, ἐναντίον τοῦ ὁποῖου κακόβουλα σκέφθηκε. Ὁ ὁσιος πιστὸς μιμητὴς τοῦ πράου καὶ ἀνεξίκακου Δεσπότου Χριστοῦ τὸν συγχώρησε, τὸν  σφράγισε μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἔγινε ἀμέσως καλά. Σὲ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν Παναγία καὶ τὸν ὅσιο προσέφερε  τὶς χρυσὲς λίρες τῆς γυναίκας του, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπιχρυσώθηκε τὸ περιλαίμιο τῆς ἱερᾶς Εἰκόνας Της. Ἀφιέρωσε συνάμα 4 ἄλογα καὶ τὸ καλύτερο κτῆμα τὸ ὁποῖο εἶχε στὴν Λάρδο, γνωστὸ μέχρι σήμερα ὡς  «ἡ κηπούλα τοῦ Τούρκου».

Φιλοξενία

Ὁ ὅσιος  ὡς φιλόστοργος πατέρας δὲν ἔπαυε ποτὲ νὰ ἐκδηλώνει τὴν ἀγάπη  καὶ τὴν φιλανθρωπία του σὲ ὄσους προσέτρεχαν σὲ αὐτὸν. Κάποια μέρα ἔφτασαν στὴν Ἱερὰ Μονὴ πολλοὶ φτωχοὶ καὶ ξένοι ζητώντας του ἐλεημοσύνη. Ὁ Ὅσιος τοὺς παρέθεσε τράπεζα καὶ τοὺς ἔδωσε ἐπιπλέον ψωμί, ἐλιές καὶ λάδι. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή τους ἀπὸ τὴ Μονή,  ὅταν ἡ νεωκόρος εἶδε ἄδεια τὴν ἀποθήκη, γεμάτη ἀνησυχία, εἶπε στὸν ὅσιο: «Τώρα ποὺ τοὺς δώσαμε ὅλα τὰ ψωμιά, τί θὰ προσφέρουμε αὔριο στοὺς ἐργάτες;» Ὁ ὅσιος, ὁ  ὁποῖος ἐκ νεότητος εἶχε ἀποθέσει πᾶσαν βιωτικήν μέριμναν στὴν Θεοτόκο, τῆς ἀποκρίθηκε τότε μὲ πραότητα καὶ καλοσύνη: «Μὴ χάνεις τὸ θάρρος σου εὐλογημένη καὶ θὰ τὰ οἰκονομήσει ὅλα ἡ Παναγία».  Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἦρθαν προσκυνητὲς ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀπόλλωνα μὲ πέντε ζῶα φορτωμένα μὲ σιτάρι, γιὰ νὰ τὸ προσφέρουν στὴν Μονή.

 Ἴαση ἀσθενοῦς

          Ἡ Δήμητρα Δ. ἀπὸ τὴ Λάρδο, ὑπέφερε ἀπὸ σφοδροὺς πόνους, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴ διάγνωση τοῦ γιατροῦ εἷχε ὡς αἰτία μία ἴωση. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, ὄπως διαπιστώθηκε ἀργότερα, ἔπασχε ἀπὸ ὀξεία σκωληκοειδίτιδα. Λόγω τῆς λανθασμένης διάγνωσης καὶ τῆς καθυστέρησης, ἡ σκωληκοειδίτιδα ἐξελίχθηκε σὲ περιτονίτιδα. Ἡ μητέρα της, βλέποντάς την νὰ ὑποφέρει ἐπικαλοῦνταν καθημερινὰ τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας Ὑψενῆς καὶ τοῦ ὅσιου Μελετίου. Ἐπισκέφθηκε τὴ Μονὴ καὶ πῆρε ἕνα κομμάτι βαμβάκι μὲ λάδι ἀπὸ τὸ κανδήλι τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Ὁσίου . Μὲ αὐτὸ γιὰ επτὰ ἡμέρες σταύρωνε τὴν κόρη της στὸ σημεῖο ποὺ πονοῦσε. Ὅταν εἰσήχθη ἡ Δήμητρα στὸ νοσοκομεῖο, ὁ γιατρὸς τοὺς ἐξήγησε ὅτι ἡ κατάσταση ἦταν πολὺ σοβαρὴ, ἀφοῦ εἶχε σπάσει ἡ σκωλικοειδίτης. Ἀπορημένος ὁ ἰατρὸς διέγνωσε ὅτι τὸ πύον δὲν διαχύθηκε στὸν ὀργανισμό της, ἀλλὰ συγκεντρώθηκε σὲ ἕνα σημεῖο, γεγονὸς ποὺ τῆς ἔσωσε τὴ ζωή. Ἡ μητέρα της ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἀπέδωσαν τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς στὴ μεσιτεία τῆς Παναγίας καὶ τοῦ ὅσίου Μελετίου. Μετὰ τὴν θεραπεία της ἀπέκτησε παιδί, τὸ ὁποῖο ἦρθε στὴν ζωὴ κατὰ τὸν ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ Ὁσίου .

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Οσίου Μελετίου στὸν π. Βαρθολομαῖο

 Ὁ  ἱερομόναχος π. Βαρθολομαῖος,  ἐφημέριος τῆς Μονῆς,  κινδύνευε νὰ χάσει τὸ πόδι του, ποὺ εἶχε περιέλθει σὲ κατάσταση σήψης. Στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 2000, ἡμέρα Σάββατο καὶ ὥρα 7:45 μ.μ. βλέπει ξαφνικὰ ἕνα καλόγερο νὰ ἀνοίγει τὴν πόρτα, ποὺ ἦταν κλειδωμένη ἐσωτερικὰ  καὶ νὰ εἰσέρχεται στὸ κελλί του. Ὁ μοναχὸς φοροῦσε κόκκινο, ἡγουμενικὸ μανδύα, καλογερικό σκοῦφο καὶ στὸ χέρι του κρατοῦσε ἕνα ξύλινο μπαστούνι. Μόλις ὁ π. Βαρθολομαῖος τὸν εἶδε,  ἀναρωτήθηκε ἐκφώνως: «Ποῖος εἶναι αὐτὸς τέτοια ὥρα καὶ πῶς μπῆκε μέσα; » καὶ ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε μὲ ἱλαρότητα  «Εἶμαι αὐτὸς ποὺ μνημονεύεις κάθε ἡμέρα. Τί ἔχεις, τί θέλεις;» Ὁ π. Βαρθολομαῖος κατάλαβε τότε ὅτι μπροστά του βρισκόταν ὁ ὅσιος Μελέτιος καὶ τοῦ ἀπάντησε: «Γέροντα τὸ πρόβλημά μου εἶναι τὰ πόδια μου, ποὺ ἐδῶ καὶ ἑξήμισυ χρόνια ὑποφέρω». Ὁ Ὅσιος τὸν εὐλόγησε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴ στενοχωριέσαι, μὴ φοβᾶσαι, οἱ πληγές σου θὰ κλείσουν, σὲ προστατεύω» καὶ ἔφυγε κλείνοντας τὴν πόρτα. Μετὰ ἀπὸ μία ἑβδομάδα ὁ π. Βαρθολομαῖος εἶδε τὶς πληγὲς στὰ πόδια του νὰ θεραπεύονται, ὅπως τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Ὅσιος. Ἔκτοτε ἡ κατάσταση τοῦ ποδιοῦ του βελτιώνονταν μέρα μὲ τὴ μέρα  καὶ μποροῦσε νὰ περπατάει καὶ νὰ τελεῖ τὰ ἱερά του καθήκοντα ,εὐχαριστώντας ἐκ βάθους  ψυχῆς τὸν θαυματουργὸ ποιμένα καὶ προστάτη τῆς Μονῆς, ὅσιο Μελέτιο.

Θαῦμα τεκνοποιίας

Ἡ κ. Μαρία Ζ., κάτοικος Ρόδου, καὶ ὁ σύζυγός της κ. Εὐάγγελος Δ., δὲν μποροῦσαν νὰ τεκνοποιήσουν. Τὸ ζευγάρι γνωρίζοντας τὶς θαυματουργικὲς ἐνέργειες τῆς Παναγίας καὶ τοῦ ὅσίου Μελετίου ἐπικαλέστηκαν τὴ βοήθειά τους, προκειμένου νὰ ἀποκτήσουν ἕνα παιδὶ. Οἱ προσευχές τους εἰσακούστηκαν καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ἀπέκτησαν τὸν Μελέτιο-Παναγιώτη, ποὺ τὸν θεωροῦν δῶρο τῆς Παναγίας Ὑψενῆς καὶ τοῦ ὁσίου  Μελετίου.

Θαῦμα τῆς Παναγίας  σὲ Ὀλλανδοὺς ἐπισκέπτες

Ἡ Παναγία ὡς ἄοκνος πρέσβειρα εἰσάκουσε τὴν αἴτηση ἐπισκεπτῶν καταγομένων ἀπὸ τὴν Ὀλλανδία, οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν στὴ Μονή. Μετὰ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα λάβαμε τὴν παρακάτω ἐπιστολή, τὴν ὁποία καὶ παραθέτουμε αὐτούσια.

"Πέρυσι, 7 Ἰουνίου 2005, ἐπισκεφτήκαμε τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ὑψενῆς. Ἐνῶ στεκόμασταν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἡ σύζυγός μου καὶ ἐγὼ σκεφτόμασταν τὴν κόρη μας, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποκτήσει παιδί, παρὰ μόνο μὲ τὴν χρήση τῆς μεθόδου IVF (ἐξωσωματικῆς τεχνητῆς γονιμοποίησης). Τὴν ἴδια ἑβδομάδα ἔκανε τὴν τρίτη καὶ τελευταία προσπάθεια νὰ μείνει ἔγκυος. Ἡ ἀδελφὴ ποὺ μᾶς μίλησε γιὰ τὴν Μονή, (Μαρία), μᾶς εἶπε ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι προσεύχονται στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ζητώντας παιδί. Δὲν ἤξερε ὅτι ἐπιθυμούσαμε καὶ ἐμεῖς ἕνα παιδὶ γιὰ τὴν κόρη καὶ τὸν γαμπρό μας. Κατὰ  τὴν ἐπίσκεψή μας πήραμε ἕνα μικρὸ μπουκάλι μὲ λάδι γιὰ νὰ τὸ βάλουμε στὸ μέτωπό μας. Τὸ δώσαμε στὴν κόρη μας καὶ τὸ χρησιμοποίησε. Μετὰ ἀπὸ δύο ἑβδομάδες ἦταν ἔγκυος καὶ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς δύσκολους μῆνες γέννησε μία κόρη στὶς 20 Ἰανουαρίου 2006, μερικὲς ἑβδομάδες πρόωρο ἀλλὰ ὑγιές. Θὰ θέλαμε νὰ σᾶς ποῦμε ὅτι γιὰ ὅλους μας, αὐτὸ ποὺ συνέβη εἶναι ἕνα θαῦμα. Εἴμαστε πολὺ ἐντυπωσιασμένοι. Στέλνουμε ἐπίσης μία φωτογραφία, στὴν ὁποία στέκεται στὴ γωνία ἡ ἀδελφὴ ποὺ μᾶς εἶπε γιὰ ὅλα τὰ θαύματα. Θὰ εἴμαστε πολὺ εὐγνώμονες, ἐὰν θὰ μπορούσατε νὰ ἀπαντήσετε ἐὰν λάβετε αὐτὴν τὴν ἐπιστολή. Ἴσως ἐπισκεφτοῦμε τὴ Ρόδο κάποια ἄλλη χρονιὰ καὶ τότε θὰ ἔρθουμε στὸ μοναστήρι σας πάλι. Σᾶς εὐχαριστοῦμε"

Θαῦμα μὲ τὸ καμπαναριὸ

      Κατὰ τὸ ἔτος 1963, οἱ τεχνίτες Μιχάλης Μυλωνάκης καὶ  Ἀνδρέας Κτενᾶς ἀπὸ τὴ Λάρδο, προσπαθώντας νὰ ἀνοίξουν τὰ θεμέλια του καμπαναριοῦ τῆς Παναγίας Ὑψενῆς, διαπίστωσαν ὅτι ὑπῆρχε ἀπὸ κάτω σκληρὸς βράχος μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μποροῦν νὰ διανοίξουν ἐκεῖ τὰ θεμέλια. Γιὰ νὰ προχωρήσει τὸ ἔργο θὰ ἔπρεπε νὰ βάλουν δυναμίτιδα (φουρνέλο). Ἡ Παναγία ὅμως, τὸ ἴδιο βράδυ ἐμφανίστηκε  στὸν ὕπνο τῆς δασκάλας τῆς Λίνδου Κυρᾶς καὶ τῆς εἶπε: «Πήγαινε τὸ πρωὶ, Κυρὰ, νὰ βρεῖς τὸ Μυλωνάκη καὶ νὰ τοῦ πεῖς νὰ μὴν κάμουν αὐτὸ ποὺ σκέφτονται γιὰ τὸ καμπαναριό, γιατί τὰ παιδιὰ ἐκείνου ποὺ θὰ ἀνάψει τὴ δυναμίτιδα θὰ μείνουν ὀρφανά». Ὁ Μυλωνάκης καὶ ὁ Ἀνδρέας, μόλις ἄκουσαν τὸ προφητικὸ ὄνειρο τῆς Κυρᾶς, ὑπήκουσαν στὸ πρόσταγμα τῆς Παναγίας καὶ ἔκτισαν τὸ καμπαναριὸ ἐπὶ τοῦ βράχου, ὅπως ὑπάρχει καὶ ὑψοῦται μεγαλόπρεπο μέχρι σήμερα. 

Ἡ πυρκαγιὰ

Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τῆς Παναγίας Ὑψενῆς συνέβη στὶς 24  Ἰουλίου τοῦ 2008, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Χριστίνης, τότε ποὺ ἡ πύρινη λαίλαπα κατέκαψε χιλιάδες στρέμματα γῆς στὴ Νότια Ρόδο καὶ ἔφτασε ὡς τὴν αὐλὴ τῆς Μονῆς. Ὁ οὐρανὸς ἔγινε πορφυρὸς καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα γέμισε ἀπὸ πυκνοὺς μαύρους καπνούς. Οἱ πύρινες γλῶσσες ἀχόρταγα κατέτρωγαν στὸ πέρασμά τους χιλιάδες πεῦκα καὶ  μέχρι τὰ ξημερώματα εἶχαν περικυκλώσει τὸ μοναστήρι. Ἡ φωτιὰ ἔφτασε ὡς τὰ κελλιὰ τῆς ἀδελφότητας. Οἱ μοναχές, οἱ πυροσβέστες καὶ οἱ ἐθελοντὲς βλέποντας τὶς φλόγες νὰ πλησιάζουν ἐναπέθεσαν τὴν ἐλπίδα τους στὴν Κυρία Θεοτόκο Ὑψενή. Ἡ Παναγία προσέδραμε ὡς ὑπέρμαχος στρατηγὸς καὶ δὲν διέψευσε τὶς ἐλπίδες τους. Μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ἡ φωτιὰ μετὰ ἀπὸ τὴ λιτάνευση τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγὶας καὶ τῆς κάρας τοῦ ὅσίου Μελετίου, ἄλλαξε πορεία, ἀπομακρυνόμενη ἀπὸ τὴ Μονή. Οἱ κραταιοὶ προστάτες τῆς Μονῆς, ἡ Παναγία καὶ ὁ ὅσιος Μελέτιος προστάτευσαν τὴ μάνδρα τους, ὀρθώνοντας ἀσπίδα ἔναντι της φωτιᾶς.

---