Αφιέρωμα στη Κωνσταντινούπολη

Έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη εκπέμπει σ΄ Ανατολή και Δύση το φώς της Ορθοδοξίας. Είκοσι φορές αλλόφυλλοι την ζώνουν. Μα εκείνη στέκεται ολόρθη και ακατάβλητη. Μεταλαμπαδεύει στους λαούς τον Ελληνικό πολιτισμό της. Με τα χριστιανικά ήθη εξημερώνει του βαρβάρους και αδελφώνεται μαζί τους. Οι πυρσοί της σοφίας και της παιδείας της γοητεύουν ηγέτες και πολυμαθείς. Ένας όμως, ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Β΄, αδυνατεί να ψηλαφίσει το πνευματικό μεγαλείο της βασιλίδος των πόλεων. Με το αδηφάγο βλέμμα του καταστρώνει το κούρσεμα της. Με τους 250,000 πολεμιστές του τη πολιορκεί πεισματικά, δίχως τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Παίζει και το τελευταίο του χαρτί. Σε αυτό έχει κρύψει τις ελπίδες του όλες. Εξαπολύει εφεδρεία επίλεκτη, μια μονάδα με 12.000 μαχητές ευτολμότατους. Είναι το άριστο, ακμαίο σώμα των γενίτσαρων. Με αλάλαγμούς ορμούν στα τείχη σαν λιοντάρια. Από μια μικρή, αφύλακτη πύλη , την Κερκόπορτα, παρεισφρύουν. Και τότε η ακτινοβόλα πόλη «εάλω», βυθίζεται στο σκοτάδι. Ο βασιλιάς της ο Κωνσταντίνος ο ΙΑ΄ο Παλαιολόγος, πέφτει ηρωικά στο πεδίο της μάχης Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη..Το ιερό καύχημα, η Αγία Σοφιά βεβηλώνεται. 29 Μαίου 1453. Η Κωνσταντινούπολη ψυχομαχεί και η Ρωμιοσύνη κλαίει. Σβήνει η Πόλη. Βαθύς και αγιάτρευτος ο συγκλονισμός από τον πάταγο της πτώσης της βασιλεύουσας. Μάχες και πτώσεις. Ένας κύκλος αέναος πάνω στη γή μας.
Στη ζωή του καθενός οι εχθροί καιροφυλαχτούν. Εποφθαλμιούν όχι πλέον το προπύργιο του Χριστιανισμού. Πολλαπλές πειρασμικές, ύπουλες δυνάμεις πολιορκούν τα τείχη της ψυχής. Σιωπηλή, μυστική τουτη η μάχη. Δίχως ανακωχή, δίχως τελειωμό. Ο αντίπαλλός ως «λεων ωρυόμενος» βάλλει από χιλιάδες μεριές. Κραδασμοί αλλεπάλληλοι ακούγονται. Σείονται τα πνευματικά κάστρα. Σαρώνονται. Εκπορθείται το θυσιαστήριο της καρδιάς. Άλλοτε ανέπεμπε λατρεία λογική. Και τώρα; Βεβηλώνεται, υπηρετεί σκοπούς ανόμους. Πόσοι στα αλήθεια «ναοί του Πνεύματος»γκρεμίζονται νύχτα-μέρα! Κι οι κατεδαφίσεις με το χρόνο πολλαπλασιάζονται. Ξεχάστηκε ο βιγλάτορας. Επαναπαύτηκε και άφησε τη «Κερκόπορτα»ανοιχτή. Και της ψυχής το κάστρο «εάλω». Για τούτες τις συλήσεις κλαίει ο Ουρανός. Στενάζει, μα και ελπίζει. Πότε θα αποκτήσει η ερειπωμένη πόλη ζωή; Πότε θα αναστηλωθεί;Πότε ο «αμαυρωμένος» ναός της θα φεγγοβολήσει και πάλι;Καρτερούν οι στρατιές των αγγέλων στιγμή μοναδική, σωτήρια. Επιποθούν το ακριβό δάκρυ της μετανοίας, τη συντριβή του αποστάτη, για να ευφρανθούν. Κι εκεί , στη δική του πολιτεία τον προσμένουν. Αυτή η «μέλλουσα πόλη» δεν φοβάται εισβολείς. Είναι άπαρτη, απυρόβλητη, απρόσβλητη, άτρωτη, ασφαλής, ακέραια. Πύλες επισφαλείς δεν έχει. Την έχει θωρακίσει ο κραταιός βασιλιάς της, ο Νικητής του θανάτου. Στη χώρα του Θεού «ουκ ενί πόνους, ου λύπη, ου στεναγμός». Μια ζωή ατελεύτητη, μια μακαριότητα έχει ετοιμάσει στην Άνω Ιερουσαλήμ για τους δικούς του ο αναστημένος Κύριος.
Ελληνίς